LYRIC
Στίχοι
Ελεύθερο Πνεύμα
Καλημέρα αδέρφια, Θανάσης εδώ
Σήμερα το καταγράφω στο σπίτι μου, κι αύριο με πάθος το ηχογραφώ
Σήμερα μου τηλεφώνησε ο Λάμπρος και μου πε πως είναι ανάγκη να βγει
Πως να τους δώσουμε να καταλάβουν πως αυτό είναι φάρμακο, όχι μουσική; (πες μου)
τον είδα στο Live να πετάει φλέβες στο στίχο που μ’ανατριχιάζει
και με είδε να νιώθω όπως νιώθει, αυτή η μουσική μας ταιριάζει
είπα έχω φιλότιμο και της επέτρεψα να ρχεται να με δικάζει
γιατί όταν πάω να γράψω κάτι που δεν είμαι, η συνείδησή μου φωνάζει “Μαλάκα ξεκόλλα”
άνθρωποι που δε θυμίζουν ανθρώπους το είδα στην πράξη
άμα μάθουν πως έχω κατάθλιψη και δε μιλιέμαι θα νιώσουν εντάξει
πες του είμαι καλά, δε μασάω τ’αρχίδια μου, πες της να μη με ψάξει
ακόμα βαράει Boom Bap το ξημέρωμα από του Σεργκέι τ’αμάξι
Στο σχολείο κλωτσάγαν τη μπάλα με δύναμη κι έφευγε έξω απ’τα σύρματα
λίγα χρόνια μετά παίζαμε μπάλα σαν τα τσακάλια μη μπούμε στα τμήματα
ήρωες μεγαλωμένοι σε ιδρύματα , ουσίες-εμμονές και κολλήματα
για σένα το γράφω ρε μάτια(;), γιατί δε γύρισες πλάτη στα κύμματα
ρωτάει που είμαι χαμένος, μετράω στο μπλέξιμο δυο 20ήμερα
κι ανησυχώ κάτι βράδια ψυχή μου, που απ’τον ιστό τους κοζάρω καλύτερα
Περπατάμε παράλληλα, ανταλλασουμε ονειρα λογο-τιμητικα
θα μας βρεις στα κωλοστενα της συνοικιας σου, πισω απο τα καταστηματα
Άστα για πάντα αδερφάκο μου, όλοι μας περαστικοί είμαστε εδώ
μάθε να δίνεις, μάθε να παίρνεις και να την κάνεις πριν κάνεις κακό
άστα για πάντα αδερφούλα μου, αν αγαπάς μείνε στο σ’αγαπώ
γιατί πονάει, κι από την ταράτσα του βαράει κουτουλιές στο Λυκαβηττό
θυμάσαι, είπα θα πιάσω στυλό για να πολεμήσουμε το άδικο
αν δεν περναγα από ψυχολόγο θα ήμουν πρεζάκιας ή θα βγαζα κάγκελο
τα χρωστάω όλα σε έναν άγγελο, στα δυο του μάτια
δε ξέρει που είμαι, δε ξέρω που είναι μα ξέρω ακούει τα κομμάτια
Κοράκι
Δεν είναι για μένα η ζωή του ραππά, μα σε τέτοια έχω τάση να μπλέκω
δωσ’μου το χέρι ν’ανέβω ή άσε με κάτω για’δεν τους πιστεύω
ώρα να φεύγω, ώρα να μάθουν τα χάλια μέσα στο μυαλό μου
δεν πούλησα τα ιδανικά μου, αξίες στο λόγο του πόνου(;)
μπρο μου, νιώσε με τώρα που χάνω την πίστη μου πάλι
τράβα σκανδάλη (κλακ), λέω τον πόνο μου μόνος μου, δίπλα μπουκάλι
γιατί όταν είσαι αδύναμος κάτι ψάχνεις
κι έτσι παγιδεύεσαι στον ιστό της αράχνης
κι αν θέλεις κάτι να πάρεις, παρ’τον αγκώνα μου
κι αυτά τα κόμπλεξ μου με θέλουν πάλι μόνο μου
μαγκιά σου αν αμφισβήτησες τον αγώνα μου
έχω το σήμα μου, τη μυρωδιά του πόνου μου
κοίτα που κάτι κατάφερα, κ είπαν αλήτες ότι τ’αγαπάνε
όσο ραπάρω σ’αυτό το μικρόφωνο, άκου μ’αλάνι μου, δίπλα σου θα μαι
Ιούλιος του 18′, μες στο τσιμέντο ψάχνω ιατρικό
κόβομαι να μην κοπώ, κομποδεμένο στομάχι-λαιμό
μόνος μου πάλι, σ’ενα δωμάτιο παλεύω να βγάλω τη λύση
τι πάει στραβά με την πάρτη μου, κι όλο δε λέει η ζωή μου ν’ανθίσει
δε σ’έχω ανάγκη, τράβα γαμήσου, η τρύπα μου μ’έχει αρρωστήσει
όσο και ν’ανέβω, τη φτιάχνω ξανά, ξαναπέφτω σ’ο,τι μ’εχει εθίσει
κάτι κατάλαβα, δε θέλω να μαι καλά, θέλω να χω να λέω
ομως το βράδυ στο σπίτι μου λείπει, κι έτσι τ’ανάβω το καίω
Δε θέλω να τη θυμάμαι, όμως το κάνω για να στο γράψω
να μην ποντάρεις τα πάντα σε κάποιον γιατί θα σ’αφήσει στον άσσο, πάσο.
No comments yet