LYRIC
Bridge
Κι αν προσευχήθηκαν για πτώση τόσοι,
είχα την γνώση ότι κανείς δεν μπορούσε να το τελειώσει,
κι όταν θα με σκοτώσει το ίδιο πάθος στο τέλος,
θα νοιώθω ευλογημένος για κάθε άρρωστο που με έχει νοιώσει.
γράφω το μίσος που η γενιά μου μου χει δώσει,
σε χίλιες κόλλες δε μοιάζει να μπορεί να ξαλαφρώσει,
κι όταν το αναπόφευκτο να σταματήσω τόλμησα,
δε βρήκα κάτι άλλο να μπορούσε να με σώσει
Verse 1
Πρίν με θάψουν συγκυρίες,νύχτες κρύες με συγχορδίες πολέμου δίνω ευκαιρίες να αντικρίσεις βαλκυρίες,
κι η φάλαγγα αντιπάλων άλαλα ξύπνησε στη valhhala,
απογειώθηκαν αφου έπαιξαν με ογκόλιθους τραμπάλα κουφάλα,
κράτα την κριτική και αποδοχή για πάρτη σου,
συνθέτω διανόησης πάζλ δε χωράει κομμάτι σου,
κι αφού έβγαλα εικόνα να νάρκισσου και είναι άχτι σου,
θαυμάζω αυτόν που στο εύρος του 8στιχου διώχνει τη νάρκη σου,
ο πατριάρχης του πόνου με λύρικο αξίωμα ζει ωμά,
πάιζει κρεμάλα με λέξεις που σε πάν στο ικρίωμα,
το βαλλιστικό,ακουστικό,σαδιστικό μου αρχείο
θα κλείσω όταν εξαντλήσω κάθε γλωσσικό ιδίωμα,
κράτα το swag μουνιά με tattoo ραπ μετρονόμου,
μόνο κινητρό μου πια να batllαρω τον εαυτό μου,
με το μυαλό και το στυλό μου για όσους ζούν μια εικόνα γκρίζα,
ενώ εισαι η άσχημη κόπια σαν την ανάποδη της mona lisa
Bridge
Κι αν προσευχήθηκαν για πτώση τόσοι,
είχα την γνώση ότι κανείς δεν μπορούσε να το τελειώσει,
κι όταν θα με σκοτώσει το ίδιο πάθος στο τέλος,
θα νοιώθω ευλογημένος για κάθε άρρωστο που με έχει νοιώσει.
γράφω το μίσος που η γενιά μου μου χει δώσει,
σε χίλιες κόλλες δε μοιάζει να μπορεί να ξαλαφρώσει,
κι όταν το αναπόφευκτο να σταματήσω τόλμησα,
δε βρήκα κάτι άλλο να μπορούσε να με σώσει
Verse 2
Χολή άφθονη έσταξαν,δε με έσπασαν άδικα παίδεψαν,
το νού τους μ’ανέθρεψαν όσοι στον Αδη έφτασαν και επέστρεψαν,
λές να με ένοιαξαν κάποιοι άδαεις πού ξέσπασαν
σύμπλέγματα στο net και μέτριους τιτάνες έστεψαν;
ο κύκλος μου παιδιά χαμένα ατλάντιων αρμάδα,
άλλοι ξέφυγαν απ’τον Καιάδα τους ξέχασαν για πάντα,
όταν τους ξέθαψαν στα Σπάτα και τους παρέδωσαν στη Γα.δα
πρίν η Ελλάδα νοιώσει δέος τους πέταξαν στην Πάτρα,
κι έτσι κάθε μου ανάσα σε πρίμα μπάσα αδιάσπαστη
με όσους ήταν με junkια σε σκαλάκια αντί στη Nasa,
οσο σε μια σάπια ζωή το περιθώριο έκανες image και
προσπαθήσαν να ξεφύγουν απ’αυτό με χάπια,
επομένως είμαι ορκισμένος να δίνω ανόθευτο μένος,
γάμησε την κορυφή σου είμαι πολύ πιο πεινασμένος,
κι η γνώμη σου ασθενική οσο λευχαιμικό παιδί,
κλείστηκα στο studio για να μην κλειστώ στην κλινική
Bridge
Κι αν προσευχήθηκαν για πτώση τόσοι,
είχα την γνώση ότι κανείς δεν μπορούσε να το τελειώσει,
κι όταν θα με σκοτώσει το ίδιο πάθος στο τέλος,
θα νοιώθω ευλογημένος για κάθε άρρωστο που με έχει νοιώσει.
γράφω το μίσος που η γενιά μου μου χει δώσει,
σε χίλιες κόλλες δε μοιάζει να μπορεί να ξαλαφρώσει,
κι όταν το αναπόφευκτο να σταματήσω τόλμησα,
δε βρήκα κάτι άλλο να μπορούσε να με σώσει
Verse 3
Άλλο ένα πρόιον της γύρας,της φούντας και μπύρας στη στείρα
πειράματος γενιά για άλλους τρελός για άλλους φωστήρας,
θήραμα για αρπακτικά δεν έγινα μύριζα φύρα
πρίν στο οδόστρωμα ευθυγραμμιστώ σαν τον οδοστρωτήρα,
με πείρα ενός χαρακτήρα με ψυχισμό
που 2 βήματα τον έφερε απ’τον νευρικό κλονισμό,
τον αλκοολισμό σε συνδυασμό πιο αλλόκοτος από indigo
με αυτισμό κι εθισμό για μικροφώνου χειρισμό,
ο γυρισμός αδύνατος μα απολογισμός του χθές,
φέρνει νύχτες θολές,πουτάνες,φίλους να χάνονται καυγάδες κι απειλές,
ουλές που πια να σβήσω δεν ελπίζω
μα κανείς σας μην ελπίζει να με σβήσουν πρίν μιλήσω,
πίσω δίχως ίαση η πρωταθλήτρια ποίηση
κόβει την δημιουργία σας στη μέση εξωμήτρια κύηση,
μισούσες με αφοσίωση άλλο τόσο θα σου χρειαστεί
έκανα δίσκο για να μισήσεις την επιβίωση
No comments yet