Ένα από τα θέματα που με απασχολούσαν από την πρώτη κιόλας μέρα που ξεκίνησα να ασχολούμαι με την μουσική ήταν το μέλλον της. Άραγε θα υπάρχει αυτό που κάνουμε σε είκοσι χρόνια από τώρα? Και αν ναι θα έχει την ίδια μορφή με τώρα? Η απάντηση και στις δυο ερωτήσεις είναι πολύ θολή. Προσωπικά πιστεύω πως όσο υπάρχει χώρος για συναισθήματα στη καρδία του ανθρώπου η μουσική δε θα πεθάνει. Γιατί αυτό είναι μουσική, όπως και κάθε άλλη μορφή τέχνης, η μουσική είναι ένα μέσο εξέφρασης συναισθημάτων. Ένας τρόπος να σε γνωρίσει ο κόσμος και συ να γνωρίσεις τον εαυτό σου.

Μα βλέποντας την εξέλιξη του κόσμου που μας επιβάλει έναν τόσο γρήγορο τρόπο ζωής στον οποίο ο ελεύθερος χρόνος, δηλαδή ο χρόνος που θα ξοδέψεις για να διασκεδάσεις, να νιώσεις και να εκφραστείς γίνεται όλο και λιγότερος, νιώθω πως η απάντηση στις παραπάνω ερωτήσεις είναι πολύ δύσκολο να δοθεί, σχεδόν αδύνατο. Γιαυτό και το μέλλον είναι κάτι τόσο απρόβλεπτο, γιατί οι ρυθμοί αυξάνονται συνεχώς και η τέχνη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.

Η μουσική όμως δεν είναι κάτι που μπορεί να πέσει τόσο εύκολα, ειδικά όταν υπάρχει μια βιομηχανία από πίσω της μου είναι λίγο δύσκολο να πιστέψω πως άπλα μια μέρα θα εξαφανιστεί. Πιστεύω πως πάντα θα υπάρχει μέλλον ακόμη και αν αυτό δεν είναι όσο λαμπρό όσο το παρελθόν. Γιαυτό και στα επόμενα άρθρα θα προσπαθήσω να δώσω την δικιά μου εκδοχή για το ποιο θα είναι το μέλλον της μουσικής. Άλλωστε, ποιος θα ήθελε να ζήσει μια ζωή χωρίς μουσική?