Κάτσε μια στιγμή να γεμίσω το ποτήρι μου και να το συζητήσουμε.

Επειδή μιλάμε για στρατευμένη τέχνη να ξεκαθαρίσουμε ότι εδώ θα αναφερθούμε στις τέχνες που στρατεύονται στην υπηρεσία μιας ιδεολογίας που θα μπορούσαμε να τη προσεγγίσουμε με την ηθική φιλοσοφία περισσότερο παρά να τη στριμώξουμε σε κάποια πολιτική – κομματική ανάλυση. Η τέχνη γενικά αποτυπώνει την πολιτισμική εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους με ο,τι αυτό συνεπάγεται δηλαδή, τις ιδέες, τα ήθη, τις σκέψεις και την γενικότερη ”εξέλιξη” μας. ‘Ετσι λοιπόν φτάσαμε και στο σημείο της ταύτισης συγκεκριμένων μουσικών δομών (είπαμε ότι θα μιλήσουμε για μουσική κυρίως) με όλα τα παραπάνω. Αυτό που συνετέλεσε ώστε αυτά τα μουσικά σύνολα να χαρακτηριστούν ως κινήματα είναι πως το ιδεολογικό τους υπόβαθρο ενέπνευσε πολλούς ανθρώπους να αντιταχθούν στις παρωχημένες κοινωνικές φόρμες και να αγωνιστούν συλλογικά διεκδικώντας ένα καλύτερο ή έστω διαφορετικό μέλλον.

Επειδή αυτή η σειρά άρθρων δεν είναι μελέτη ή έρευνα, θα ασχοληθω με κάποια μουσικά κινήματα που αφενώς γνωρίζω και αφετέρου με έχουν διαμορφώσει και εμένα σαν άνθρωπο.

Έχω εναν αδελφικό μου φίλο, ο οποίος με μύησε στην κουλτούρα της punk μουσικής. Στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου όντας, ο μικρός Λιθοξόος ξαφνιάστηκε με αυτό το άκουσμα! Μάλλον η δυναμική του, ο αντικομφορμισμός και η εριστικότητα των καλλιτεχνών προς το κοινωνικό σύστημα με τράβηξαν και απο τότε μέχρι και την τελευταία μέρα της σχολικής μου διαδρομής γνώρισα σε έναν ικανοποιητικό βαθμό την συγκεκριμένη υποκουλτούρα. Ναι καλά διάβασες!

                                                                                                       ΥΠΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ

και είναι τιμητικότατος όρος φίλε μου. Γιατί ο κόσμος δεν αντέχει αυτό που χαστουκίζει τη ψυχη του, δεν αντέχει το κάψιμο της αλήθειας και ντρέπεται το δάκρυ της αυτογνωσίας που τον στήνει στον τοίχο. Στην υποκουλτούρα δεν θα σου δωθεί τίποτα εύπεπτο. Δεν θα γίνεις κομμάτι της αν δεν το αξίζεις. Δεν χωράει ποζεριά εκεί ούτε είναι το παραπέτασμα για να κρύψεις απο πίσω του τα προσωπικά σου συμπλέγματα ενδεδυμένος τον μανδύα του ιδεολόγου intelectual αναρχοπατερούλη. Ο πάνκης που εγώ ξέρω δεν ξήλωσε ποτέ σήμα mercedes για να το βάλει στην τσάντα του σχολείου και να ρίξει το Μαράκι που του έκανε τη δύσκολη! Τα ξήλωνε τα γαμημένα γιατί η οργή μέσα του έβραζε και δεν ξήλωνε το σήμα ενός αυτοκινήτου..Ξήλωνε το πιο κοντινό του σημείο αναφοράς ενός σκληροπυρηνικού καπιταλιστικού συστήματος που ένιωθε να τον πνίγει. Αυτή είναι η διαφορά μάγκες.

Βεβαίως δεν είναι όλα τόσο ονειρικά και ιδανικά. Η μουσική βιομηχανία έχει όλο το θράσος να εισχωρήσει χωρίς ψεγάδι σεβασμού, οπουδήποτε, αρκεί να μυριστεί το κέρδος. ‘Ετσι ξεκίνησε ,μέσω των media κυρίως, στα μέσα της δεκαετίας του 80′ η επιχείρηση υπονόμευσης του punk κινήματος. Φορέθηκαν οι ταμπέλες της αφελούς αναρχίας, της εγκληματικότητας(!) και της ταύτισης με τη χρήση σκληρών ναρκωτικών. Το έχω παρατηρήσει μάγκες πως η μάστιγα των ναρκωτικών είναι η μαγική αστερόσκονη του συστήματος. Πετάει λίγη απο πάνω ,γελώντας σατανικά, και ξαφνικά οι αντιρρησίες καταστρέφονται και ο υπόλοιπος κόσμος απέχει απο φόβο μη ”κολλήσει” κι εκείνος.. Τέτοιοι είμαστε…

Γιατί ο κόσμος δεν αντέχει αυτό που χαστουκίζει τη ψυχή του, δεν αντέχει το κάψιμο της αλήθειας και ντρέπεται το δάκρυ της αυτογνωσίας που τον στήνει στον τοίχο.

Αυτό που λέμε μουσικό κίνημα έχει ψυχή και κότσια να οδηγήσει τον κόσμο σε κάτι καλύτερο. ‘Οσο η κοινωνία των ανθρώπων πηγαίνει ολοταχώς προς τον γκρεμό, αυτή η μορφή τέχνης θα γίνεται ολοένα και πιο επίκαιρη και ,κατ’ εμέ, πιο αναγκαία.Αν νιώσεις το κάλεσμα της μην αντισταθείς, αυτός είναι ο προορισμός σου…

Τα λέμε την επόμενη φορά.