«Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου από τον κόσμο
εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε με τον κόσμο».
Γιάννης Ρίτσος

Και που λές βάζω τη μουσικούλα μου και το κρασάκι μου και κοιτάω την οθόνη σκαλωμένος. Πώς θα γράψω Εγώ τώρα για κάτι τόσο μεγάλο, σκέφτομαι. Η τέχνη, κάποιες φορές, είναι κάτι περισσότερο από καλαίσθητες ή όχι, αισθητικές απεικονίσεις αυτού που ο καθένας θεωρεί όμορφο. Είναι κάτι περισσότερο από την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για έκφραση και κοινωνικοποίηση. Είναι φλόγα που καίει βαθιά μέσα στις ψυχές ανθρώπων που μάχονται για μια ιδέα που θα μπορούσε, κατά τη γνώμη τους, να αλλάξει τον κόσμο. Είναι η κραυγή απέναντι σε ένα κατεστημένο που κονσερβοποιεί δεσποτικά τα όνειρα και παράλληλα είναι κραυγή αλληλεγγύης και συμπαράστασης. Να ξεκαθαρίσω από τώρα πως αυτή η σειρά άρθρων δεν είναι μια στείρα εγκυκλοπαιδική προσέγγιση, αλλά η προσωπική μου άποψη όπως θα την εξέφραζα σε ένα άραγμα με τα τσακάλια μου και ούτε θεωρώ τον εαυτό μου ως ”ειδικό” να μιλήσει για τέτοια θέματα. Θα ξεκινήσουμε λοιπόν το ταξιδάκι μας με μια γενική τοποθέτηση στο τι εννοούμε στρατευμένη τέχνη και μετά, ανά άρθρο, θα δούμε κάποια μουσικά κινήματα και τις ιδέες που πρεσβεύουν.

Στρατευμένη τέχνη λοιπόν είναι  η τέχνη η οποία εκφράζει και υπηρετεί κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία. Θα γεννηθεί από τη μήτρα της καταπίεσης και θα μεγαλώσει από την ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος θα μπορέσει να αλλάξει. Θα παλέψει να γίνει το φως που θα διαλύσει τα παραπετάσματα του σκοταδισμού και θα δείξει το μονοπάτι που οδηγεί στις εκβολές της αλήθειας.<<Φως, περισσότερο φως>> φώναζε ο Γκαίτε πριν σβήσει από αυτόν τον κόσμο. Πιστεύω λοιπόν πως αυτοί οι στόχοι είναι που πρέπει να ντύνουν την τέχνη γιατί χρειαζόμαστε πραγματικά να πιστέψουμε πως μπορούμε να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο. Η τέχνη θα γαλουχήσει εμάς, εμείς θα διαμορφωθούμε και εμείς θα γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε. Δεν θα γίνει μέσα σε μια νύχτα και μπορεί να μη γίνει και ποτέ, το ξέρω, αλλά προτιμώ να φύγω ταλαιπωρημένος γεράκος με τη ψυχή μικρού παιδιού παρά βολεμένος στον κομφορμισμό και μίζερος.

<<Φως, περισσότερο φως>> φώναζε ο Γκαίτε
πριν σβήσει από αυτόν τον κόσμο.

Βέβαια επειδή ο άνθρωπος έχει την τάση να γίνεται ένα εγωιστικό και απαθές καθίκι, δεν είναι λίγες οι φορές που η τέχνη έγινε η πόρνη μιας πολιτικής και κομματικής προπαγάνδας ή το δηλητηριώδες νανούρισμα που καλείται να κατευνάσει το ήθος και την έξαρση του καταπιεσμένου όχλου. Θα δούμε στην πορεία πως με μεγάλη μαεστρία το σύστημα παρεισφρέοντας στα εκάστοτε μουσικά κινήματα και όχι μόνο,  κατάφερε αφενός να διαστρεβλώσει το κοινωνικό μήνυμα και να τα ταυτίσει με προβληματικά κοινωνικά υποσύνολα και με τη ναρκοκουλτούρα.

Αυτά λοιπόν μέχρι την επόμενη φορά. Σε ευχαριστώ που άραξες μαζί μου και ελπίζω να σε βρώ δίπλα μου στα υπόλοιπα αράγματα μας.

Τα λέμε!