LYRIC
Αυτό είναι..
Για μια καρδία ενός παιδιού
που σταματάει να χτυπάει
για μια βάρκα που τρύπησε
για μια μάνα που πονάει
για κάποια χώρα που πληρώνει
βόμβες να ‘χει να πετάει
για μια οικογένεια στη χώρα αυτή
που ‘χει παιδί που πεινάει
Για τα σύνορα που βγήκανε με χάρακα ένα χάραμα
για μια γαμημένη εθνική άμυνα
για κάποια τρύπια δάνεια
για κάτι πετρέλαια και κάποια τράπεζα
Κατάπινες τις χλέπες που σου ‘ριχναν
στα νιάτα σου οι ντόπιοι βλάκα
τώρα φτύνεις τα ίδια σάλια
μικροαστοί γονείς σε ωραία κάστρα
ανήκουν σε πάστα
που αν ο ξένος έχει φράγκα
τότε μόνο είναι στην ίδια κάστα
Για ποια οικογένεια μου ‘μιλάν;
Που κάνουνε συλλόγους ενώ δεν θα ‘πρεπε να ‘ναι γονείς καν
Μιλάς για αξίες και ήθη αγορασμένε
Με πόσους ψήφους πήρες το τρακτέρ σου γαμημένε;
Αν τα πιστεύω σου αγοράζονται πιστεύω δεν τα λένε
και αν πίστευα ο,τι πίστευες πάντα οι άλλοι θα φταίνε
Σιχάθηκα και το γιατί πλέον δεν το αναρωτιέμαι
Ούτε εγώ νιώθω οικεία εδώ
Είμαι μαζί σου ξένε
Αν θέλω στη ζούγκλα να ζω γιατί έφτιαξα πολιτισμό;
Αν οι άνθρωποι δεν αλλάζουν πως σταμάτησα να σ’αγαπώ;
Αν με ένστικτα λειτουργώ γιατί σκατά να το σκεφτώ;
Αν οι άνθρωποι δεν αλλάζουν πως σταμάτησα να σ’αγαπώ;
(x2)
Δύο τόνοι παραμύθας στο καράβι
και ο δημοσιογράφος τον κινέζο μου κάνει
ένας τύπος κίτρινος
συγκαλύπτει κάποιον αντρών τα λάθη
Πόσο ανατολίτες είναι κάποιοι;
Ποιανού είναι το λιμάνι;
Στη βουλή χορογραφούν δεύτερο Ζάλογγο
και κάνουν τα άκρα να φαίνονται ιππότες πάνω στ’άλογο
δημιουργία πόλωσης κρύψε το μέτρο στον ανήξερο
να κάνουν καριέρα πουτάνας
γιοι σαν το Τζήμερο
Η ανθρωπότητα για ανθρωπιά διψάει
μα ο άνθρωπος πεινάει
και έτσι το μίσος που έχει μέσα του ξυπνάει
γι’αυτό ο καραφλός πουτάνας γιος εδώ γελάει
και έτσι ο πρόσφυγας τον πρόσφυγα
πρόστυχα τον ξεχνάει
Αν θέλω στη ζούγκλα να ζω γιατί έφτιαξα πολιτισμό;
Αν οι άνθρωποι δεν αλλάζουν πως σταμάτησα να σ’αγαπώ;
Αν με ένστικτα λειτουργώ γιατί σκατά να το σκεφτώ;
Αν οι άνθρωποι δεν αλλάζουν πως σταμάτησα να σ’αγαπώ;
(x2)
No comments yet