LYRIC
Μέσα απ’τα υπόγεια παλάτια, κοιτάς τα δυο μου μάτια (δεμένα ματωμένα)
από το μίσος που αφήσαν νεκρών κουφάρια
ανθρώπων που βαδίζαν μαζί μου στα ψυχοβράδυα
αποτυπώσανε στη σάρκα μου σημάδια, οι ψυχές τους σε κοπάδια
αναζητάν σε μένα μια λύση για τα κομμάτια που χαθήκαν σε κάποιου καιρού φεγγάρια
στοιχειά και δάκρυα, συν τα ψεγάδια
γίνονται η δύναμη που παίρνω για να παίρνω εχθρών κεφάλια
τρίζουνε κόκκαλα σε κάθε βήμα στο διάβα που διάλεξα
δαίμονες πετάνε γύρω μου νεκροί, αναπάντεχα
έγινα λύκος κομμάτιασα σάρκα και σάβανα
είμαι ένα απ’τα αρρωστημένα θαύματα για μένα
για μένα δεν μένουν θαμμένα, για μένα δεν μένουν χαμένα
θα πάρω μαζί μου την ματωμένη πένα
όσο για σένα, καταραμμένος να φοράς θανάτου βέρα…
No comments yet