LYRIC
Τύπος και υπογραμμός πάντα στα ραντεβού μου
και έχω χιλιόμετρα πολλά γράψει στις σόλες μου
κι όχι από δρόμους μόνο που χω περπατήσει
αλλά από ανθρώπους που μοιράζομαι τις ώρες μου
Εγώ τα μάτια μου παλιά δεν είχα ανοίξει
περίμενα να βάλω μάσκα να ναι όμορφα
και αν η ζωή πιστεύω κάπου με έχει ρίξει
είναι που με άφησε να λειτουργώ ανθρώπινα.
Νοιώθω περίεργα κάτι με πνίγει με τρελαίνει
νοιώθω σαν σκιά χαμένη σε τοίχους εγκλωβισμένη
Τους μιλάω, έχουν αυτιά μα δεν ακούνε
ακούν τον θόρυβο απ έξω με κοιτάνε και απορούνε
κι εγώ χάνομαι πνίγομαι αντιλαλούν τα λόγια μου,
ανακαλύπτω πως τζάμπα χάνω τα χρόνια μου
πως τα ντουβάρια είναι ντουβάρια δεν αλλάζουνε,
δεν γίνετε να βγάλουν χέρια να αγκαλιάσουνε
Μα εγώ μεγάλωσα ανάμεσα σε τοίχους
και έχω μάθει να ακούω την φωνή τους
Για κοινούς έγραψα τους πιο όμορφους στίχους
κι εγώ τι ζήτησα μόνο την προσοχή τους,
εγώ γι αυτούς ήμουν πάντα εκεί
και όταν πάλιωσαν δεν δέχτηκα καμιά αντιπαροχή
Κανένα σύγχρονο διαμέρισμα ψηλά στην κορυφή
δεν είναι όμορφο όσο ένα ισόγειο με αυλή
και όχι γιατί η θέα δεν είναι καλή
Μα θα μου λείπανε οι τοίχοι μου πολύ,
τι και αν αυτό με κάνει ευάλωτο παιδί
προτιμώ μια τρύπια στέγη και να
Αδειάζω την βροχή και αν οι τοίχοι μου χαλάνε και ξεφτίζουν απ’ τα χρόνια
εγώ επιμένω να μένω εκεί ακόμα κοιμάμαι
ήσυχος δίπλα απ’ τις ρωγμές τους
ακόμα κι όταν με τρομάζουν οι φωνές τους.
Τύπος και υπογραμμός πάντα στα ραντεβού μου
και έχω χιλιόμετρα πολλά γράψει στις σόλες μου
κι όχι από δρόμους μόνο που χω περπατήσει
αλλά από ανθρώπους που μοιράζομαι τις ώρες μου
Εγώ τα μάτια μου παλιά δεν είχα ανοίξει
περίμενα να βάλω μάσκα να ναι όμορφα
και αν η ζωή πιστεύω κάπου με έχει ρίξει
είναι που με άφησε να λειτουργώ ανθρώπινα.
No comments yet