LYRIC
Lyrics:
Verse 1
Γράφω για να σπάνε της σκηνής οι αυχένες,να θρηνείτε πένες
ρέοντας ντόπα σαν του Παύλου τους ενδοκρινείς αδένες
κι είμαι ειλικρινής με εμένα πρώτα,ας μείνω στον πάτο μαν
τροφή για σκέψη δε στη σερβίρω στο πιάτο
αυτοί θα θελαν τον Σπύρο κεφάτο,διασκεδαστή σε κάποιο στείρο Σαββάτο
μα εγώ πρωτίστως να ναι πλήρως σταράτο,αταίριαστος για πείραμα σκάρτο
αφύσικο σα βομβιστής της Καμπούλ να υπηρετήσει στο Νατο
απο το προλεταριάτο,ως τους τύπους μες στα ινστιτούτα
θα παίρνουν την ίδια αλήθεια στα μούτρα,όπως είμαστε
τα αυτιά σου ετοίμασε,θα ακούν στη γειτονιά σου
γραμμές που θα σπαγαν με μπούνια τα ρουθούνια ως και του Μπονάτσου
σε ενα κράτος κούνια του μπάτσου όπου εκτρέφονται
αυθαιρεσία-καταστολή σα δίδυμα,που οι πιο πολλοί τα υποθάλπτουν
ώσπου αυτά ενάντια τους στρέφονται
βολεύονταν στο λίκνο χρόνια,τώρα τάφο εύχονται
Verse 2
Άπειρες βραδιές κυλάν εξουθενωτικά
κι η θλίψη με χτυπά,με πίεση ικανή να πνίξει θωρηκτά
η σήψη επιδρά στους φίλους μου με αντιψυχωτικά
μα πρίν μου στρίψει,θα το χω φτύσει σε ύψη φονικά
σα ρίψη απο χημικά αυτή η ρουτίνα με πνίγει
έχω γυρίσει με δεκάδες,στόν αγώνα μείναμε λίγοι
μα η τα παρατάς ή προχωράς χωρίς παράπονα
ο πόνος μας προσηλύτισε με τον δρόμο σαν άμβωνα
εκεί που κάθονται μαζί σου όσο το γάρο καίει
αρουραίοι της πόλης,κοινωνικά απορριπτέοι
ανοίγομαι σε λίγους,οι άλλοι φαρισαίοι κουμαντάρεις;
μία στροφή λάθος να πάρεις θα ρεφάρεις χρέη
και είμαι και φέτος στο ίδιο διαμέρισμα
γυρνώντας τα στενά μ’ανέκφραστους κατοίκους
μα πρίν νά με φάει,θα γίνω ο ίδιος ανεύρισμα στον πνεύμονα του κτήνους
τόσο έμμονα να το φτύνω όσο και οι έμμονες που με συνθλίβουν
Verse 3
Για αυτό στ’αρχίδια μας κι η καλοπέρασή σου
κι η καλή ζωή σου,το swag,ο αγαπημένος mc σου
οι οπαδοί σου,η καυτή συμμετοχή σου
χέζω στην έννοια του χρόνου άμα είσαι μπροστά απ’την εποχή σου
μα τουλάχιστον δε θα μας θυσιάσουν στη σαπίλα τους
καλύτερα οι κομπάρσοι που οι άσσοι δεν πλησιάζουν
θα μαι καθαρός που δε χρειάστηκα την βοήθειά σου
πριν κλέψω την παράσταση σα να ναι απαγωγή θιάσου
κι είπαν το ραπ νεκρό,τους τράβηξα στον τάφο πίσω
συμβόλαιο θανάτου,όμως δε διάβασαν τον αστερίσκο
ντόπιο μπάφο στρίψτο να γράψω με βίτσιο
να φέρω στο κάθε κακέκτυπο vertigo,οπως ο Alfred Hitchcock
έχω το αδιαπέραστο,σαν τους Νέβμα μόνο στον μαύρο δίσκο
το ραπ μου αρχή της ζωτικότητας
και το αφιερώνω στο περιθώριο κάθε κοινότητας
να ταυτιστούν σα διαταραχή προσωπικότητας
No comments yet