LYRIC
Αν είχα δύο σπίτια, αν είχα δύο κότερα,
σίγουρα θα ζούσα λίγο διαφορετικότερα,
κάποια ελικόπτερα, εισιτήρια για την όπερα,
σίγουρα δεν θα ‘χα όσα έχω τώρα όνειρα.
Αν είχα cash και αν ήμουνα λεφτάς,
θα κυκλοφορούσα τη γυναίκα που εσύ λαχταράς,
θα είχα επιχειρήσεις και ίσως να έμοιαζα νταβάς,
κι αφού θα έτρωγα εσένα, δεν θα μ’ έτρωγε αν θα φας.
Αν είχα επιταγές, στα ρούχα μου αλλαγές,
σε κοινές δεξιώσεις, προσωπική μακιγιέζ κι αμπιγιέζ.
Αν ήσουν φίλος μου θα σου ‘δινα ότι θες,
μα οι φίλοι μου θα ήταν μόνο όσοι γνώρισα χθες.
Όλοι θα ήτανε δίπλα μου, γυναίκες για τη νύχτα μου,
κι όσοι θέλαν την ήττα μου, θα έπεφταν στα δίχτυα μου,
γαλλική σαμπάνια για να καλύψω τη δίψα μου,
και πολλά ευρώ, για να καλύψω τη λύσσα μου.
Δεν ξέρω αν θα ‘μουν ευτυχής, αυτό δεν αγοράζεται.
Η ψυχή όμως σίγουρα εξαγοράζεται.
Τι να τους κάνω τους ανθρώπους; αφού δεν με νοιάζονται,
έμαθαν να έρχονται εδώ μονάχα όταν με χρειάζονται.
Μα δεν θα με νοιαζε ίσως αν είχα χρήμα,
ένα ταξίδι αναψυχής θα πεταγόμουνα στην Κίνα, ναι,
κι ίσως αν πήγαινα να έκλεινα καμιά μπίζνα,
στόχος τα διπλάσια κέρδη θα ταν τον άλλο μήνα.
Τι να τα κάνω τα λεφτά και τα πλούτη αφού δεν θα ‘χα τη ζωή μου κι ανθρώπους που χω κοντά μου;
Θα τα ‘χωνα σε σακούλες μα αναπτήρα και βενζίνη θα τα έκαιγα, θα τα ‘διωχνα μακριά μου.
Αν είχα αυτό, θα ήθελα και το άλλο,
αν είχα το άλλο θα ‘θελα κι άλλα, ναι τώρα θέλω κι άλλο,
θα ζούσα για να παίρνω και δεν θα ‘δινα στον άλλο,
στον άλλο; ποιον άλλο; στ’ αρχίδια μου για τον άλλο.
Θα είχα και νησί δικό μου, έχεις εσύ;
Που να έχεις; εδώ έχεις δυο χρόνια το ίδιο pc.
Και σιγά μην ήμουνα ακόμη mc,
θα είχα ολόκληρη εταιρία με δικά μου mpc.
Μια φορά τον χρόνο θα ‘κανα κι ένα καλό,
θα ‘δινα σε οργανώσεις με καλό σκοπό, ρευστό,
σε κανάλια για να βγω, να αυτοϊκανοποιηθώ,
ε, να βοηθήσω ήθελα να πω, μην παρεξηγηθώ.
Το όνομα μου παντού, υποψήφιο για βουντού,
και μαζί μου ένας κινέζος δάσκαλος kung-fu,
όταν χρειάζονται λεφτά, η πόρτα μου είναι του κουφού,
και όταν θέλουνε χάρη, η φάτσα μου είναι του κουτού.
Θα ‘ χα υπηρέτες, μες στο σπίτι μαζορέτες,
και δίπλα από την πισίνα, ένα δωμάτιο για ρακέτες,
στο υπόγειο επιστήμονες, μεγάλους εφευρέτες,
να καινοτομούν και γω να γεμίζω πάλι τσέπες.
Μα ίσως δεν ένοιωθα ποτέ μου χαρά.
Γιατί θα ήμουνα μονάχος κι η ζωή προχωρά.
Φορά άλλη θα διάλεγα αυτή τη φορά,
κι ίσως το όνειρο κάποιων να ‘ναι απλή συμφορά.
Τι να τα κάνω τα λεφτά και τα πλούτη αφού δεν θα ‘χα τη ζωή μου κι ανθρώπους που χω κοντά μου;
Θα τα ‘χωνα σε σακούλες μα αναπτήρα και βενζίνη θα τα έκαιγα, θα τα ‘διωχνα μακριά μου.
No comments yet