LYRIC
Και δίνομαι στη θάλασσα ολόκληρος
λύνω τα χέρια μου και πέφτω
απ’ έξω γνέφω να σε δω
απ’ έξω πέφτω στο κενό.
Είναι η θάλασσα βαθιά
και τα κύματα πελώρια και νιώθω μόνος
η θάλασσα σκουπίζει ότι σκεφτόμαστε
και δροσίζει τα πόδια μας
όταν μας καίει ο πόνος
και το νερό οξύ, της ποίησης η αυλή
ταρακουνάνε και βαράνε το συναίσθημα
αισθάνομαι σαν άγκιστρο που πιάνομαι και πέφτω
πέφτω στο πιο ατέρμονο αίσθημα.
Κ’ είναι το αίσθημα φονικό
του είρωνα τραγικό
να μη μπορούμε, μα αδειάζουμε τη φαρέτρα
κυνηγώντας το κάτι μαγεμένα μοναδικό.
Είναι διάφανο το άγγιγμα σου
είναι άνεμος το όνομα σου
το μελτέμι που σβήνει τα βήματα σου
το μελτέμι που φόβισε τη σκιά σου..
..και τα πισώ γυρίσματα με φθείρουν μα είμαι άνθρωπος
είμαι ευάλωτος, είμαι μία κουκκίδα στο σύμπαν
όσα ήρθαν φύγαν, όσα αφήσαν είναι εδώ
και με γυρίσαν πίσω.
Οι άνθρωποι είναι τίποτα, οι άνθρωποι είναι βήματα
παραπατάμε και πέφτουμε
τα μάτια είναι σχήματα, τα λόγια είναι σκιρτήματα
πάρε το άγγιγμα σου και φεύγουμε.
Μα σε κάθε πτώση ανατέλλω
να βιράρω την άγκυρα μου αναμένω
σαν άλλος Οδυσσέας τη πατρίδα μου περιμένω
να βρω, αντικρίζοντας το κενό.
Όσοι με μάθανε είμαι θάλασσα
όσοι με αφήσαν είμαι λάβωμα
όσοι με ζήσαν είναι συνταξιδιώτες σε αυτό το χάραμα
και όσοι με θέλουν πορεία χάραξα.
Και δίνομαι στη θάλασσα ολόκληρος
λύνω τα χέρια μου και πέφτω
απ’ έξω γνέφω να σε δω
απ’ έξω πέφτω στο κενό.
No comments yet