LYRIC
Αυτη η κολαση συνεχεια επεκτεινεται,
οι γυρω δεν καταλαβαινουνε τι γινεται,
και δεν υπαρχουνε θεοι,τι να με κρινεται,
καρδια μου πεφτει και το σωμα μου αφηνεται,
Αν εχεις νιωσει τι θα πει,να αρχιζεις κατι σπυθαμι προς σπυθαμι,
και να το βλεπεις να καιγεται μια αυγη,
αυτο ειναι ο ερωτας και αυτη ειναι η ζωη.
Και ητανε τοτε το ποτηρι γλυκο,
σα τη μερα που σε κοιταξα και ειπα σαγαπω,
τωρα συνηθισα να πινω ασπρο πατο πικρο,
σα τη μερα που καταλαβα πως δεν εισαι εδω.
Περνανε τα χρονια και μεις μαθαινουμε,
μια ανηφορα με καρφια μαθαμε να ανεβαινουμε,
ζωη περπατα με,
και αμα πεσω κρατα με,
σιγουρα δεν ειμαι το παιδι που ημουν καποτε.
Το αγχος και το κρυο τρυπαει,
μια ψυχη που απο τα χρονια εχει αρχισει να χαλαει,
τελευταια ο εαυτος μου συνεχεια παραπαταει,
και ερχεται μια σκια απο τον ουρανο και με κραταει.
Και δεν υπαρχει κατι που να λεει πως ολα ειναι τροχος και καρμα,
ομως υπαρχει κατι που να λεει πως δεν εχουμε μελλον και πλανα
Και δεν υπαρχει κατι που να λεει πως,δεν εχει πισωγυρισμα πουτανα
ομως υπαρχει κατι που να λεει πως, μου σκανε τα βραδια μας στην αλανα…
Ακομα θυμαμαι το βλεμμα σου μανα,
οταν σε περναν απ το σχολειο γιατι τα κανα πουτανα,
σκαγαμε Δοξα με καπνογονα και ντουμανια,
τα μυαλα μου στα καγκελα
μα αυτα με καναν αντρα.
Κατι σαν την πρωτη μου γκομενα,
κατι σαν αυτα τα χρονια τα ομορφα,
παιδι ξεχωριστο με αλλοκοτα ονειρα,
ξυπναγαμε πρωι-πρωι μα ζουσα για το απογευμα.
Πιτσιρικας γυρνουσα μεστο χαμο,
μα ποτε θα ερθει που θα παω 18,
τωρα θελω πισω τη μερα που ημουν 18,
το 1ο το καταφερα το 2ο χλωμο.
Ακομα θυμαμαι νυχτες με παπια,
βολτα κεντρο παμε σεα μεστα χαραματα,
παιζαν χαπια και σκονες γινομαστανα μουνια,
μεγαλωσαμε ομως και τα βλεπω διαφορετικα.
Ποια παιδια?τα παιδια απο τα παρκα,
στα αρχιδια μας αν ητανε το μπλουζακι μας μαρκα,
δωσαμε στη μουσικη οστα και σαρκα,
τα μαθαμε αλλιως οταν κοιταγαμε στα ματια..
Και δεν υπαρχει κατι που να λεει πως ζουμε και αναπνεουμε για αυτο
δεν το καταλαβες ποτε σου μα φτανει που το καταλαβα εγω τωρα κρινε με απο αυτο
Μαρτης του 14 LE CHEMICAL B,
το 15 μια ομαδα,μια ιδεα,μια φωνη
16 και 17 τα φιδια φαγανε πολυ,
το 18 τα κοβουμε απ τη ριζα και σιωπη
Και τωρα ελα να μου πεις εσυ,οτι θα νιωσουμε την αρετη μαζι,
πως θα πεταμε στα αστερια και οπου βγει,
δεν θα ναι ομως το ονειρο που αρχιζει το πρωι…
Ψυχη μου κρατα με λιγο ακομα,
πριν σπασεις και χαθεις απο το σωμα
5 λεπτα ακομα δωσε μαυτο το χρωμα,
που τονιζε τοτε καθε παιδικη μου εικονα
No comments yet