LYRIC
Είμαι παιδί για το παλάτι σου
κι εσύ με ‘βαλες στο χαλάκι σου
Κατάρα τα γραπτά μου στο κεφάλι σου
Επάνω από τα σύννεφα ανοίγω το μυαλό μου
άμα καταφέρεις και φτάσεις εκεί χαλάλι σου, τώρα;
Σκέφτομαι πολλά μα πάντα τελειώνω στο τώρα
ένα τώρα που είναι κάπου δυο χρόνια
μια ζωή σε κύκλο, μια ζωή αστεία με δεκάδες ώρες ύπνο, ρουτίνα και μακαρόνια
Ντάξει , δέχομαι ότι έχασε μα πες μου ποιος νικά;
ζω και τρέφομαι υποτονικά
50 κιλά, δεν ζυγίζω πολλά
ίσα ίσα τα οστά η γλώσσα και τα εκρηκτικά
Το δικό μου μυθιστόρημα δεν πούλησε
Μάλλον επειδή τα νερά σου δεν ταρακούνησε
Μάλλον επειδή δεν έχει έντονες σκηνές
και στην τελευταία ο συγγραφέας φωνάζει, που είσαι;
Μα δεν απάντησε κανείς
και πραγματικά αυτή είναι η μαγεία σε ότι γράφω
Ο καθένας βλέπει ένα τέλος όπως θέλει
επειδή είμαι πολύ μικρός στο τέλος για να πλάθω
Για να μαι ειλικρινής έχω βάλει στόχο τον βάθρο
της μουσικής αυτής και θα το κάνω
Δεν είμαι υπερόπτης μα νομίζω πως αξίζω κι εγώ κάτι παραπάνω
κι αυτό ας μείνει μεταξύ μας
Έκανα μουσική το άγχος
αν στα λεγα σε πρόταση θα λεγες έχω κόμπλεξ
όλα είναι αγώνας κάπως,
το ραπ η βοηθητικές μου ρόδες
μόνο δυο πράγματα είναι γνώριμα
τα μάτια μου κι οι στίχοι από το μπουρδέλο της Μόνικα
έναν έναν θυμάμαι όσους μιλάγανε πολύ
τώρα κρύβονται στη γη και μου θυμίζουν τυφλοπόντικα
Γαμημένα σερί
εννιά πήγε κι ακόμα δεν έσβησε το κερί
Είμαι ο Νίκος, από το γερακίσιοι οφθαλμοί
και συνήθως στηρίζω με αίμα κάθε γραμμή
Είπαμε να κάνουμε την γη να είναι και να φαίνεται λιγότερο αφόρητη
το τελευταίο βαλς δεν έχει ντάμα
εγώ κι η μοναξιά μου θα χορεύουμε ξυπόλυτοι
Είμαι απλός αλλά όχι απλοϊκός
Είμαι αφελής όχι χαζός
Δεν είμαι κόκκινος μα ροζ
καταστροφικά ρομαντικός
ο γερακίσιος προφανώς, λέω πως πετάω αλλά μένω καθιστός
εγώ δεν έχω λόγο να σε κοροϊδεύω θέλω μόνο φως
Εδώ κάνουμε ποίηση (x2)
No comments yet