LYRIC
Κοίτα κλείνομαι
Μέσα στον πιο μοναχικό εαυτό μου και πάλι κρύβομε
Σ’ αυτή τη γη που ζούμε φίλε δεν ανήκουμε
Νομίζω ανυπομονούμε να φύγουμε
Την θέα μου σκέπασαν πολυκατοικίες
Πως αντιδρά ο εγκέφαλος στις χημείες
Ψεύτικη η αγάπη σου και αϋπνίες
Ψυχαναγκασμοί, εθισμοί, ανησυχίες
Ξέρω καλά τι δρόμο διανύω
Σε έχουμε φάει πριν να πεις αντίο
Γύρισα πίσω να βυθίσω το πλοίο
Μες’ τον βυθό μου θα φαντάζεις γελοίος
Είδα τον κόσμο και τρελάθηκα
Περπατήσαμε μαζί σε αυτόν μα χάθηκα
Θέλω ησυχία μα ουρλιάζουν τα κωλάδικα
Δεν με αισθάνθηκες και δεν σε αισθάνθηκα
Ίσως νεκρός να μαι ακόμη
Ποτέ δεν κλείσανε τα φώτα στο σαλόνι
Αν σου μιλήσω θα μ ακούς με καθυστέρηση
Σήμαινει μέρα νηστείας για τη Σαλώμη
Να γίνει η αγάπη λαβα σε νεκρό ηφαίστειο
Ήθελες χώρο είναι το σκάφος μου διθέσιο
Όσα ξεκίνησαν τελειώνουνε με θλίψη
Κεινός ο κόσμος είναι λάθος από σχέδιο
Καθώς ανοίγει το χάος την πύλη πρώτος
Το τελευταίο ταξίδι στον άλλο κόσμο
Μά κατι μένει και πάγωσε το δωμάτιο
Έγινε σπόρος διαβόλου και ανθίζει πόνο
Παγωμένος, πάνω μου πήρα το μένος
Από τη γη των αγγέλων
Κάθε κύκλος, κάθε τέλος
Καταλήγει, ματωμένο
No comments yet