LYRIC
Είχα 1 φίλο που γίνανε τρεις,
οι τρεις γίναν 5 και οι πέντε τριάντα,
και έναν που μου πε πως ήρθε κρυμμένος σε μια νταλίκα Τουρκία Ελλάδα.
Δεν έχω φίλους που μισούνε ξένους,
γιατί έχω φίλους ξενιτεμένους
ραπάρω για το περιθώριο της κοινωνίας, τους καταραμένους
Είχα μια γυναίκα που λέει μ’ αγαπάει
και πάλευε φρίκες μου τα πρωινά
Μια μάνα που μόνη μας άνθησε
γυναίκες με αρχίδια αντρίκια
Έχω ένα τόπο που δεν με χωράει
και μια πατρίδα που λίγο με νοιάζεται
να ‘ναι καλά οι ραπάδες που βγάζουνε πράμα για να ‘χω να εκφράζομαι
Δεν είμαι εδώ για να δώσω τη λύση γιατί είμαι το πρόβλημα
γιατί έχω κόλλημα
το παράθυρο μπούκα μουνόπανα
και από Σαλόνικα Κρήτη λογότυπα
Που ξεφυτρώσαν αυτά τα κωλόπαιδα
λένε για κώδικες φάρα και ενότητα
δεν ζήτησα πολλά μίλα μου ανθρώπινα
Έχει καεί ο Θανάσης εε
πάλι ξέχασε όσα του είπες
μα θυμάσαι να χαμογελάει την τελευταία φορά που τον είδες δεν είπες;
Από Δευτέρα στις τρύπες, μα έλα μαζί μου τα Σάββατα
ήθελα να μην με ξέρω μαλάκα και αυτοί μου θυμώναν που χάθηκα
ξέρω πολλούς να αγαπάνε χαμόγελα, να δω ποιος θα αγαπήσει το ελάττωμα
ποιος θα καμάρωνε όταν θα με έβλεπε με μουδιασμένα σαγόνια στο πάτωμα
Κάποια μέρα θα σβήσουμε, προς το παρόν ανθίζουμε σαν τα τριαντάφυλλα
καλωσορίζω τον ήλιο στο σπίτι μου σήμερα ανοιξ’ τα παράθυρα
Είπα στον αετό να έρθει να πάρει ψηλά τα όνειρα μου
να προσέχει τη φάρα να φυλάει τη σκιά μου
του πα πως θα ακούσουν Βαμβακάρη τα παιδιά μου
και από καρδιά θα πάω γιατί είναι μεγάλη η καρδιά μου
Είμαι αυτό που δεν θες
εγώ με τα λάθη, τα πάθη και τις εμμονές μου
Είμαι αυτό που δεν χώρεσε μέσα στο σύστημα
φερε τις απολαβές μου
Εγώ είμαι αυτός
άλλος ένας άγνωστος, γνωστός
Και όσο παλεύουνε να καταλάβουνε τι είμαι
θα βγαίνω και πιο δυνατός
Ακούνε το πόνο μου, γράφω τα λόγια των αμαρτωλών
σε ηχοκύματα άκου
τα χρόνια μας κάπου χαμένα πότισαν τα ρούχα μου το άρωμα πάρκου
Φέρνω το δρόμο στα live, μαζί με ανήσυχους πάλι τα κάνω πουτάνα
δε ξέρω αν έχω πολλά όμως σίγουρα έχω περήφανη μάνα
Ακούνε τα αλάνια και οι κοριτσάρες
μου λένε Λάμπρο μου φτύσε 2 μπάρες
και χω το χρέος να φέρω το δρόμο στο σπίτι τους
πες τους δεν ζήτησα χάρες τέλος
Από δω και πέρα θα φεύγει ότι με πληγώνει
κλωτσιά στα αρχίδια σε όποιον πλάτες μαχαιρώνει
Είπα στον αετό να έρθει να πάρει ψηλά τα όνειρα μου
να προσέχει τη φάρα να φυλάει τη σκιά μου
του πα πως θα ακούσουν Βαμβακάρη τα παιδιά μου
και από καρδιά θα πάω γιατί είναι μεγάλη η καρδιά μου
No comments yet