LYRIC
Έχω τα παντζούρια μου χρόνια κατεβασμένα
Και τα νεύρα μου μονίμως τεντωμένα
Κι εκείνη λέει θέλει να ‘ρθει να με βρει
Μια κι έξω όπου βγει, να ανταλλάξουμε απωθημένα
Έγραφα κι ίδρωνα με στάχτες στα σεντόνια μου
Για να γεμίσει η ψυχή όχι το στόμα μου
Γαμώ την ομορφιά, τα ρούχα και την εικόνα μου
Κανείς δεν το ‘ξερε όταν πέθαινα στο δώμα μου
Γιατί μικροί κυνηγούσαμε αδρεναλίνη
Τώρα θέλουμε ηρεμία έρωτα κι εμπιστοσύνη
Κάποιον την θηλιά να λύνει
Να παίρνει και να δίνει
Μπουρδέλο,το μυαλό θέλω να δώσω ότι έχει μείνει
Τότε δεν είπα τίποτα
Δεν ήθελα τίποτα
Γιατί στον πόνο μας δεν χωράνε παυσίπονα
Λίγοι καλοί στα δύσκολα
Μυαλά που ‘ναι περίστροφα
Θα σταματήσω όταν ο ήλιος δύσει αντίστροφα
Θέλω να κάνω οικογένεια και παιδιά
Να μοιραστώ μαζί τους τις εμπειρίες μου
Να αφήσω την βαλίτσα αυτή σε μια γωνιά
Γιατί ταξίδευα και γύρευα χρόνια στις αμαρτίες μου
Μα τώρα αν πέθαινα θα το έκανα περήφανος
Όταν φεύγει ένας αετός θα βρέχει ο ήλιος
Γιατί η ζωή μας δεν ήταν ποτέ περίπατος
Λίγο κονιάκ στον δρόμο για να ζεσταθεί κι εκείνος
Ντύσου φύγαμε
Κυλάν τα χρόνια μας σαν στάλες
Άμα κοπεί μια ρίζα απ’ το δέντρο, σκληραίνουν οι άλλες
Κι είν’ ανίκητος
Ο χρόνος ο μόνος αντίπαλος
Μου υπενθυμίζει στη φύση μπροστά είσαι ανίκανος
Κρίσεις πανικού και πουτάνα υπερανάλυση
Ανούσιες ουσίες και προκατάληψη
Τα μάτια τους ασπίδα πριν τη διάλυση
Έχω ματώσει για δικούς μου, αυτό λέω αλληλοκάλυψη
Οοοοοο Για τις μέρες που δεν ζήσαμε
Οοοοοο Για τους ανθρώπους που στηρίξαμε
Όποτε πιάνω το στυλό, μιλάω για εκείνα
Για εκείνα που θα ήθελα να έχω στην ζωή
Να διώξω την κατάθλιψη, την φτώχια και την πείνα
Να φύγουμε μια μέρα, να πετάξουμε μαζί
Όταν το γράφω έλα να πιάσεις τον σφυγμό μου
Τρέμει το σώμα μου, το ξέρω πως θα ‘ρθεί
Ίσως πιστεύω ότι θα φτάσω το όνειρο
Να ‘ρθώ να σου μιλήσω κατευθείαν στην ψυχή
Δεν καταλάγιασε το μίσος, ξεραμένη νήσος, μαραμένη γη
Δύσκολη διαφυγή
Δεν αποφόρτισα το άγχος απ’ την σκέψη μου
Κι οδεύω για την στέψη μου σε θρόνο από χαρτί
Είμαι κενός όσο δεν έχω για να μοιραστώ με τον συνάνθρωπο μου τους καρπούς απο το δέντρο
Είμαι φτωχός, μα είμαι τίμιος
Γι’ αυτό πρέπει να δίνω το παράδειγμα σε ανθρώπους που πιστεύω
Νιώθω στα δύσκολα όλοι κοιτάνε να φύγουνε από την μπόρα
Πάντα θα ζούμε το τώρα
Μέχρι την βόλτα με τη νεκροφόρα
Όλη η ζωή σε μια ρόδα
Το ‘χα και το ‘κανα κόντρα στην μόδα
Ότι με πλήγωσε το πα
Ότι σιχάθηκα το δα
Και να τα κενά δεν μαζεύονται
Και να τα παιδιά δεν ξεμπλέκουνε
Και να που η πόλη τους έμαθε μόνο να πίνουν και να παραφέρονται
Όλοι αγαπάμε ότι φαίνεται
Ψαρεύουνε στα ρηχά
Ήρθα, γύρισα πίσω τον χρόνο μα δεν σε βρήκα πότε μου ξανά
Και πες μου που το πάνε
Αδειάσανε τα στόματα και πια δεν τραγουδάνε
Στα ίσια δεν κοιτάνε
Θα φύγουμε όπου να ναι
Θα μείνεις μοναχός για να αγκαλιάσεις την μιζέρια που συνέχεια σου πουλάνε
Αυτές οι ενέργειες αλληλοεξουδετερώνονται
Όσο παιδιά σκοτώνονται στο πεδίο της μάχης
Η αλήθεια κρύβεται κάπου στην διαδρομή
Κι άμα διστάσεις να την δεις, τότε ποτέ δεν θα τη μάθεις
Οοοοοο Για τις μέρες που δεν ζήσαμε
Οοοοοο Για τους ανθρώπους που στηρίξαμε
No comments yet