LYRIC
Θέλω να τρέξω, χωρίς να πέσω, σε όποια κατεύθυνση επιλέξω,
θέλω να χαθώ,
μέσα σε σκέψεις, χιλιάδες λέξεις, και δεν με νοιάζει αν θα πιστέψεις,
μα εγώ σε ρωτώ.
Πες μου που πήγαν τα ιδανικά σου;
Πες μου που πήγαν τα όνειρα σου;
Νοιάστηκες πες μου για κάτι άλλο,
πέρα απ’ τη ψεύτικη μαγκιά σου;
Πες μου αν σε πρόδωσε η βολεψιά σου,
τι γίναν τώρα τα φτερά σου, τα αδέσμευτα σου,
δεν ήρθε ακόμα η σειρά σου, μα ετοιμάσου,
άντε μαλάκα στην υγειά σου.
Τριγύρω μου άνθρωποι σκυφτοί ή με τον διάβολο φτυστοί,
έβαλα τρικλοποδιά σε εγωιστή κι ατομιστή,
σέβομαι το όνειρο καθενός αρκεί στο δικό μου να μη μπλεχτεί,
γίνομαι ονειροπαγίδα κάπου εκεί.
Μου φαίνεστε κομπλεξικοί,
δεν έχει κάτι με τη ζωή του να ασχοληθεί,
σαν την ξινή της γειτονιάς που ‘χει καιρό να γαμηθεί,
στη ζωή σου θα επέμβει, ύπουλα θα στην χωθεί, για να αρπάξει ότι μπορεί.
Πες μου που πήγαν τα ιδανικά σου;
Τι γίναν τώρα τα όνειρα σου;
Νοιάστηκες πες μου για κάτι άλλο,
πέρα απ’ τη ψεύτικη μαγκιά σου;
Πες μου αν σε πρόδωσε η βολεψιά σου,
τι γίναν τώρα τα φτερά σου, τα αδέσμευτα σου,
δεν ήρθε ακόμα η σειρά σου, μα ετοιμάσου,
άντε μαλάκα στην υγειά σου.
Αναγεννιέμαι από τις στάχτες σαν τον φοίνικα,
με κείμενα που γράφω, επιδιώκοντας κάποιο μήνυμα.
Ευθύνη, να πιάνεις μικρόφωνο όμως σύμφωνα
μ’ αυτά που ακούω κατά καιρούς, ανεύθυνοι είστε σίγουρα.
Φέρνω στα μέτρα μου κάθε μουσικό μου εγχείρημα,
την πάρτη σου κοιτάς μόνο, μη μου μιλάς για κίνημα.
Δεν γράφω να σκοτώσω την ώρα μου, ούτε από ατύχημα.
Δεν ξέρω γιατί γράφεις, ξέρω θα το αφήσεις σύντομα.
Κι είμαι το πιο απλό παιδί με τις πιο απλές συνήθειες,
σκοτώνω κακοήθειες, δεν μπλέκω με ηλίθιες,
πέντε like μαζέψαν και μου το παίζουνε ημίθεες,
μεγάλο φάουλ να καταντάς ότι απαρνήθηκες.
Σου το ξανάπα όλα είναι επιλογές,
από το τι θα βάλεις σήμερα, μέχρι και τις εκλογές,
κάνω ότι κάνω, χωρίς να αφήνω χώρο για ενοχές,
γιατί τα ‘χω καλά με μένα, μα όχι με όσα λες.
Πες μου που πήγαν τα ιδανικά σου;
Τι γίναν τώρα τα όνειρα σου;
Νοιάστηκες πες μου για κάτι άλλο,
πέρα απ’ τη ψεύτικη μαγκιά σου;
Πες μου αν σε πρόδωσε η βολεψιά σου,
τι γίναν τώρα τα φτερά σου, τα αδέσμευτα σου,
δεν ήρθε ακόμα η σειρά σου, μα ετοιμάσου,
άντε μαλάκα στην υγειά σου.
Νιώσε ελεύθερος, φύγε απ’ τον κόσμο τους,
κάνε τη φάση σου μόνο, μην κοιτάς πίσω.
Απεγκλωβίσου πια από τον φόβο σου,
κάνε το βήμα πρώτος και θα ακολουθήσω.
Το ότι είσαι δήθεν, η πηγή του κακού,
όπως το Π του παππού, χωρίς αυτό δεν προχωράς,
βρες άλλο τρόπο να τραβήξεις το ενδιαφέρον μου,
αλλιώς τράβα στο καλό για δε ξεμπλέκουμε με σας. Έλα τα ‘παμε.
Δώσε μου δυο μέτρα και τελειώνω,
δεν διεκδικώ κανέναν θρόνο, μα χαμένο χρόνο,
τι κι αν έμαθα να επιβιώνω; θέλω απλά να ζήσω,
κι όχι να τους τη γαμήσω, μα τη μάσκα να τους σκίσω.
Και κάπου εδώ θέλω να ευχαριστήσω,
τη Freq n’ C ομάδα, τον Σάββα, τους Κάπα,
τους φίλους από Κέρκυρα, Γιάννενα, Πάτρα,
ή την υπόλοιπη Ελλάδα που στηρίζει τη δουλειά μου τη ριμάδα,
σε τύπους που δεν τα ‘παμε ποτέ μα είναι σαν να γνωριζόμαστε από πάντα,
στα παιδιά από την μπάντα,
σε όλα τα άσχημα συμβάντα ή όλα τα καλά μαντάτα,
σε όσους έχουν τα μυαλά γεμάτα.
Σε όποιον πολεμάει κάθε τι ψεύτικο.
Σε όποιον προσφέρει στίχο εξαιρετικό.
Σε αυτόν που σέβεται το διαφορετικό.
Ότι ήθελα να πω το είπα, φώναζε με ελεύθερο.
No comments yet