LYRIC
Verse One :
Οι ουρανοί ψελλίζουν φόβο, είναι δίκη των θεών
Γιατί η φωνή μου ξεκλειδώνει το Νεκρονόμικον
Εν γελοιοτήτι σηπεδών το σκότος κλείνει σαν πένσα
Τα κουπλέ μου επισημοποιούν την ύπαρξη την Mensa
Ηφαιστειακά αναβλήσματα στον ουρανό την Πομπήιας
Η πένα μου σαν άνθος, στο τάγμα της ευποιίας
Βλέπεις πλάτη σαν μανδύας κατά γενικό κανόνα
Βρες καλύτερο μου, ψάχνεις να βρεις βελόνα
Στ’ άχυρα κλάμματα αστεριών μυριάδες σαν πλημμύρα
ότι γράφω δεν υπάρχει, σαν παιδιά από μάνα στείρα
Ας φωνάζουν τον κλητήρα, καρφός εν τω οφθαλμώ
Σαν ατσάλινος δαίμονας, φέρνω τεκτονικό σεισμό
Εκ δεσμών ώσει παρών το μυαλό μου σαν εξάντας
κάθε προσπάθεια νίκης σου θυμίζει της Άρτας
το γεφύρι σα καταδίκη ηλεκτροφόρας καρέκλας
το Hip Hop σας γιορτάζει στη γιορτή της γυναίκας
Verse Two :
Πέφτει αίμα και χιόνι στο τελευταίο οχυρό
ο Δίας χάνει το σκήπτρον από κοσμικό κεραυνό
Γεννά ο Όλυμπος της φιλικής το θύρεο
και όλοι γνωρίζουν την μάχη τον κρυονικό σεισμό
Γράφω σαν τέρας ιερό, ο χωροχρόνος αμφορέας
ο Λάβλοκ αναμορφώνει τη θεωρία της γαίας
Το μυαλό μου ο Πρωτέας σε ατέρμονους κύκλους
ζω σε παράλληλα σύμπαντα και σκοτώνω Δαρβίνους
Όταν σκάει ο ISO πεθαίνεις πριν πεθάνεις
και σε ξανασκοτώνει για να ξαναπεθάνεις
Συλλαβίζεις δεν ραππάρεις, δολοφονημένε κρόνε
και τα ζώα σε πιστεύουν, πρέπει να λέγεσαι Νώε
Όπως ο κάποτε εν ψυχρώ, το ξεπουλάτε για χρυσούς
αλλά δεν έχετε μέλλον σαν βασιλιάδες δίχως γιους
Σταματάω του βιασμούς στην απαρχή της λειψανδρίας
το καλύτερο κουπλέ σου ήταν γράμμα αυτοκτονίας
No comments yet