LYRIC
Ναι, κοιτάω ψηλά στον ουρανό
απλώνω το χέρι μου και παίρνω από ‘κεί
ένα σύννεφο γκρίζο με λίγο γαλανό
για να φτιάξω τη δικιά μου φυλακή.
Πλάθω τα όνειρα που μαζί θα πάρω
με λίγο χώμα που πιάνω από τη γη
κρατάω δροσιά και αέρα για να τρατάρω
τον πόνο και τον φόβο με φυγή.
Μα δεν μπορώ, είναι τα μάτια μου θολά
δεν βλέπω καθόλου μέσα εκεί
ναι, κι αυτά που μίσησα πολλά
μέσα στη δικιά μου φυλακή.
Ναι, ψυχή μου απλώθηκες πολύ
και πήρες αγκαλιά όσα σου έμοιαζαν καλά
ήπιες χαρά, την έφτυσες χολή
τρόμαξες για λίγο και φέρθηκες δειλά.
Ζηλέψαμε κι οι δυο τις στάλες της βροχής
πέσαμε χαμηλά κυλήσαμε παντού
στην καταιγίδα διάλεξες μονάχη να κρυφτείς
φόρεσες τα γκρίζα να μοιάζεις τ’ ουρανού.
Μα δεν μπορώ, ακόμη όλα είναι θολά
νιώθω ότι πεθαίνουμε κι οι δυο μας μέσα εκεί
ναι, κι όσα μισήσαμε ξανά
ζούνε στη δικιά μας φυλακή.
No comments yet