LYRIC
Και αφού δεν θα ‘μαι εκεί για να σου απαντήσω ξανά
έχε τη μουσική μου από κοντά
άσε με εμένα εγώ είμαι αλλού έχω ηρεμήσει
έχω γίνει ένα με τη φύση μου
-Εγώ είχα λόγους να παραμείνω ρομαντικός
και ευαίσθητος
αν κι ήμουν έξυπνος
σαν έφηβος
ανέντιμος δεν ήμουν ποτέ
ίσως ανέτοιμος
για να σταθώ αγέρωχος
στο άλογο μου ένοπλος
Και όσο κάλπαζε το έρημο
στην έρημο που έχτισα
σαν έντομο ένιωθα
στον έρωτα που έμοιαζε
ελέφαντας ξενέρωσα
είπα να κατέβω απ’ τον ίππο
να πορευτώ σαν κάτι μοναδικό
για λίγο
Και εκεί που περίμενα
να περπατήσω παράλληλα
με τ’ άλογο
το άμοιρο με κατάλαβε και χάθηκε
στο άπειρο μ ‘άφησε στο έρωτα μου
παράλυτο κάτοικο κατάκοιτο και άχρηστο
Κι ήταν άσκοπο
να προσπαθήσω να πείσω τον άνθρωπο
τον έφιππο
να μην με θεωρεί παράλογο όταν ο ίδιος
έχει παραπάνω από ένα άλογο
για κάθε τι ανάλογο
πραγματικά ήτανε άσκοπο..
Και αν όλα αυτά σου μοιάζουν μια ωραία ιστορία
μιλάω για τη ζωή μου εμένα δε μου μάθαν τη σημαίνει φαντασία
εγώ στη γη και αυτοί στα άλογα
αυτοί τρέχανε.. εγώ περπάταγα..
Και αφού δεν θα ‘μαι εκεί για να σου απαντήσω ξανά
έχε τη μουσική μου από κοντά
άσε με εμένα εγώ είμαι αλλού έχω ηρεμήσει
έχω γίνει ένα με τη φύση μου
Και όσο ο χρόνος κυλούσε η έρημος μεγάλωνε
το άλογο με κοιτούσε είχε γυρίσει και απορούσε
ήτανε σαν να με ρωτούσε τι έχεις πάθει
κάποτε για πλάκα με καβαλούσες τώρα γιατί είμαι
μόνο μου στη στάνη;
-Και τι να του πω; Ότι από πάντα ήθελα διακαώς
να νιώσω ξεχωριστός ότι δεν μπορούσα να το ελέγξω
από μικρός
σαφώς
γι’ αυτό τ’ αγαπημένο μου χρώμα ήτανε το μωβ
Ότι ο κόσμος φάνταζε λίγος στα μάτια μου
και ήθελα ησυχία για να ακούσω την ανάσα μου
-πόσο μεγάλη θεωρούσα την καρδιά μου;
όσο δεν άντεχα ποτέ να περιμένω τη σειρά μου..
Σιχαινόμουν τις ουρές και όλος περιέργως
όλα τα άλογα αρχίζανε απ’ αυτές
και τώρα πες πως τ’ άλογα είναι άμυνες
οι ενοχές ουρές ο έρωτας ζωή
και η έρημος το χτες… κατάλαβες;
Και αφού δεν θα ‘μαι εκεί για να σου απαντήσω ξανά
έχε τη μουσική μου από κοντά
άσε με εμένα εγώ είμαι αλλού έχω ηρεμήσει
έχω γίνει ένα με τη φύση μου
No comments yet