LYRIC
Ξυπνούσα 6 το πρωί για παιδικά.
Αtari, Sega, Gameboy, Nintendo, ηλεκτρονικά.
Μα το απόγευμα είχε μπάλα από κάτω στη γειτονιά.
Κι αλητείες με ποδήλατα, μια άλλη γενιά.
Ανατριχίλες, Λούκυ Λουκ, Αστερίξ και Τεν Τεν.
Ξυπνητήρι, κομοδίνο, μινιατούρα Big Ben.
Συλλογή από τάπες, γραμματόσημα, τηλεκάρτες.
Άλλα γέλια όταν κάναμε τηλεφωνικές φάρσες.
Χλαπάτσες, τρελομπαλάκια και μπουγελόγατσες.
Στα γόνατα μας οι πληγές ήτανε οι χειρότερες.
Παίζαμε βόλους, ή τα λέγαμε γιαλένια.
Ξυριζόμασταν κρυφά, μπας και βγάλουμε και μεις γένια.
Με πλαστελίνη κατασκευές.
Οι καλύτερες μας μέρες ήταν οι Παρασκευές.
Κάψιμο με Tetris ναι, και φυσικά με Pac Man.
Αγαπημένοι ήρωες Spiderman, Xmen, Batman.
–
Αλλάξαν οι εποχές μα νιώθουμε ακόμα εκεί.
Μες στα 90’s μάθαμε πως είναι να ‘σαι παιδί.
Κι είμαστε ακόμη μαζί.
Να σου θυμίζουμε πως κάθε μέρα μοιάζει γιορτή.
–
Στο μπράτσο από γλυφιτζούρι tattoo.
Τότε δεν έπαιζε Tichu, έπαιζε Yπερατού.
Το Macarena, το I’m Blue, ακουγόντουσαν παντού.
Και φυσικά ποιος δεν θυμάται τον Scooby dooby doo;
Κοινωνίες από Playmobil και Lego.
Κωμικές σειρές με Μπέζο και ταινίες με τον Βέγγο.
Ραντεβού στα Goodys τόσο αθώα να στην πέφτω.
Τα σπορτέξ με τα φωτάκια με βοηθάνε για να τρέχω.
Εξάσκηση στα κόλπα με το yoyo.
Ξενέρες που θα πας με τους δικούς σου πάλι χωριό.
Στα παιδικά πάρτυ πάντα υπήρχε ένας ζορό.
Χελονονιτζάκια με δάσκαλο έναν ποντικό.
Φιδάκι, πρώτο game που βγήκε σε κινητό.
Σε κεσεδάκι από γιαούρτι, φακές, πρώτο φυτό.
Πιο σοκολάτα γάλακτος δεν γίνεται, γαμώ.
Εποχές που δεν ξανάρχονται και τις νοσταλγώ.
–
Αλλάξαν οι εποχές μα νιώθουμε ακόμα εκεί.
Μες στα 90’s μάθαμε πως είναι να ‘σαι παιδί.
Κι είμαστε ακόμη μαζί.
Να σου θυμίζουμε πως κάθε μέρα μοιάζει γιορτή.
No comments yet