LYRIC
Από μένα για μένα είναι γραμμένο
Αφιερωμένο για τις νύχτες που αρρωσταίνω
Κι όσες φορές θα νιώθω πως αργοπεθαίνω
Κάτι θα βρίσκω να με κρατάει αναμμένο
Από μένα για μένα είναι γραμμένο
Αφιερωμένο για τις νύχτες που αρρωσταίνω
Κι όσες φορές θα νιώθω πως αργοπεθαίνω
Κάτι θα βρίσκω να με κρατάει αναμμένο
Μεγαλώνοντας παράλληλα με τις υποχρώσεις
Καταδικασμένοι ισόβια να ποληρώνουμε δόσεις
Άλλες για πρόσκαιρη ευχαρίστηση, άλλες για την ανάγκη
Ανάθεμα κι αν άνθισε κανείς από τη στάχτη
Μέσα σ’αυτό το κομμάτι δίνω σώμα, ψυχή
Είναι μυτερό το αγκάθι, έχει ζόρια η ζωή
Έχει χρόνια να φανεί, έχει λόγια για να πει
Είχα κι εγώ στην καρδιά μου κάποια
Τώρα έχει θαφτεί
Κι εγώ τρέχω να κρυφτώ από ενοχές κι εμμονές
Δε μιλάς ενώ θες
Δε σ’ακούω καθαρά τι μου λες
Κι έχω στην πλάτη μου τα βάρη απ’το χθες
Χιλιάδες ουλές και στο κεφάλι μου άλλες τόσες φωνές
Είναι οι σκέψεις βροχές κι εγώ μονίμως μουσκεμένος
Απ’την τέχνη μου πνιγμένος, απ’το χθες τσακισμένος
Αγκαλιασμένος με τίποτα μπας και το κάνω κάτι
Ανάποδα περπάτησα απ’το ίσιο μονοπάτι
Κι έχω για βάρος τόσα λάθη να μου κλείνουν τον δρόμο
μα έχω αδέρφια που δεν δείλιασαν ποτέ μπροστά στο νόμο
Έχω αρχίδια, ασ’ το θρόνο
Βλέπω αστέρια, θαψ΄τον πόνο
Με σφιγμένες τις γροθιές μου πάντα μου τ’αφιερώνω
Από μένα για μένα είναι γραμμένο
Αφιερωμένο για τις νύχτες που αρρωσταίνω
Κι όσες φορές θα νιώθω πως αργοπεθαίνω
Κάτι θα βρίσκω να με κρατάει αναμμένο
Από μένα για μένα είναι γραμμένο
Αφιερωμένο για τις νύχτες που αρρωσταίνω
Κι όσες φορές θα νιώθω πως αργοπεθαίνω
Κάτι θα βρίσκω να με κρατάει αναμμένο
Όταν νιώθεις, νιώθεις
Κι αν σε πληγώσουν πονάς
Είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, βασανιστήριο μπελάς
Ό,τι αγάπησες ανάμνηση στο νου είναι νταλκάς
Ποιον ακουμπάς και ποια στα μάτια θέλεις για να κοιτάς
Ποιες φράσεις να κυνηγάς και ποια συμβάντα σε στοιχειώσανε
Αυτούς κι αυτές που έλεγες το δρόμο πως σου στρώσανε
Κι αν δώσαμε τα πάντα και πήραμε πίσω τόσα
Πόσα εμπόδια έχει ο δρόμος μου
Πες μου ακόμα πόσα
Βουτάω μυαλό τη γλώσσα, κάνω στην άκρη την καρδιά
Ποια δάκρυα στεγνώσαν, πότε βρήκες γατρειά
Ποιος σου έδειξε πως ξέχασες ή έφυγες μακριά
Πόση απόσταση απέχει το πριν από το μετά
Με πόσα λόγια ισούται απόψε η εικόνα σου μέσα στη σκέψη μου
Βάρος μου’χει μείνει που δεν έλαμψα στη φέξη μου
Φάρος να μην τσακιστώ και πέσω από τη θέση μου
Άρρωστο να λες εσύ την τελευταία λέξη μου
Κι αν έκαψα τη σκέψη μου το έκανα για μένα
Είχα λόγο που ‘βαλα φωτιά τ’απωθημένα
Ήξερα πως έκαιγα μ’εσένα μαζί κι εμένα
Στο τέλος θα φανεί, άσε τα προτετελεσμένα
Εδώ μιλάει η ψυχή
Και ψάχνει στο βυθό της πάλι ανάσα για ζωή
Πέφτει απ’τα σύννεφα η βροχή
Μα αφού είμαστε βρεγμένοι πες μου ποιος να φοβηθεί
Και γιατί να φοβηθεί
No comments yet