LYRIC
Φύτρωσα στο ίδιο χώμα μ’ όλους μα
δεν έβγαλα ρίζες ποτέ.
Μαύρη κουκίδα μες στο μπλε, αμελητέα.
Πολέμησα απ’ τη γέννα μου τον αέρα γενναία
κι από τότε ταξιδεύω
κι όσο φυσάει, χορεύω.
Έφτασα μόνος ως εδώ, δεν ήθελα να σε παιδεύω
κι έτσι απλά περίμενα ν’ ανέβω.
Περίμενα να βλέπεις που έχω φτάσει
και να λες πρέπει να πάω,
αλλά ξέχασα να χαμογελάω.
Κι έτσι μετράω μάχες χαμένες,
πολεμάω για μία νίκη που θα σ’ έφερνε κοντά
όσο ξεχνάω
πως δεν ήθελες ποτέ να ‘ρθεις εδώ, στον ουρανό,
γιατί σκοτείνιασε και μοιάζει με βυθό
κι ας είν ‘τα σύννεφα,
που βάφουν γκρίζο το σήμερα, παραπέτασμα.
Πως πέταξα προς το γαλάζιο,
σίγουρα το ξέρω.
Πως τίποτα δεν ξέρω, επίσης δεκτό
μα μολαταύτα,
μ’ όλα αυτά κρατώ ζωντανό
τον παλμό να μάθω.
Υπάρχω ακόμα κι ας κρύβομαι ανεπαρκώς
Μ’ ακούς έτσι κι αλλιώς.
Είπα να ‘ρθω πως θα’ ναι λυτρωμός.
Στην τελική είναι απλά όμως τρόμος.
Τόσο λίγο μοναδικός
κι ωστόσο τόσο μόνος.
Τόσο χαμένος χρόνος
για να στα γράψω όλα αυτά,
γιατί δεν είχα κίνητρα αρκετά
ώστε απλά να στα φωνάξω.
Πυξίδα σπασμένη, η καρδιά,
τρεμοπαίζει όπως τ’ άσπρο
που μας οδηγούσε πάντα
και η πορεία μας φιάσκο μάγκα.
Κι, ακούς, εδώ, νυχιές.
Τον τοίχο χαράζω για ν’ ακουστώ.
Κραυγές.
Στον ήχο σπαράζω για να τους πω
πως δεν φτάνει να θες,
γι’ αυτό την πάλη δεν εγκαταλείπω
κι απ’ την άλλη, πίνω για να λείπω
τόσο που χάνω τα βήματα.
Πάλι καλά που ακόμα ξέρω τα πατήματα
από μνήμης.
Επιχειρήματα οι εμπειρίες μας
κι ας μη γίναν ποτέ σωστά μαθήματα.
Θα γράφω να ‘χω εσένα να με κρίνεις.
Θα γράφω να ‘χω εσένα να με κρίνεις.
No comments yet