LYRIC
Ήταν σκοτάδι κι έκλεισα τα δυο μου μάτια
Κοιμήθηκα στη σκέψη της, με ξύπνησαν τα χάδια
Νεράιδα του χιονιού που έχει τον ήλιο μες τα μάτια
Κομμάτι δικό μου κι από τα λόγια σημάδια
Από τη γνώση στην άγνοια, ήξερα έλεγα πολλά
Όμως της φαντασίας το πλάσμα μου ‘κοψε τη μιλιά
Είναι γραπτό το πεπρωμένο λέει, να το ξέρεις καλά
Κι εγώ αγνόησα τα λόγια της κι έπεσα στην πυρά
Φτερά στους δυο της ώμους, την κάνουν να πετά όπου θέλει
Στα πόδια της λουλούδια, στα χείλη της είχε μέλι
Πλάσμα ουτοπικό στα μάτια μου, χτυπά και τρέχει
Ποιος να με σώσει απο ‘κείνη που μουδιάζω όταν γνέφει
Χτυπάει με βέλη που σκοτώνουν κάθε άλλη μου σκέψη
Μέχρι να φέξει εκεί γυρνάω το ‘χω επιλέξει
Κάθε μου λέξη βγαλμένη γι’αυτή και κάθε της σκέψη
Ξυράφι που κόβει όποιον στα δίχτυα της μπλέξει
Κι ενώ έχει πλέξει το κλουβί μου με μαγεύει, είσαι μάγισσα
Τρελάθηκα στο άκουσμα, στο άγγιγμα της πάγωσα
Βουλιάζοντας στο χρόνο ό,τι στο χέρι μου άπλωσα
Δεν κόλλησαν οι δείκτες Θεοδόση, απλά σταμάτησαν
Είναι μαγεία να μαγεύεσαι από κάτι μαγικό
Στα αρκοδάχτυλά της ψύχος και στα μάτια της τον ήλιο (έχει στα μάτια τον ήλιο)
Είναι μαγεία να μαγεύεσαι από κάτι μαγικό
Κι όλο κάτι με τραβάει ένα βήμα πριν φύγω (μάλλον δε θέλω να φύγω)
Είναι μαγεία να μαγεύεσαι από κάτι μαγικό
Στα αρκοδάχτυλά της ψύχος και στα μάτια της τον ήλιο
Είναι μαγεία να μαγεύεσαι από κάτι μαγικό
Κι όλο κάτι με τραβάει ένα βήμα πριν φύγω
No comments yet