LYRIC
O ασημόραχος γορίλλας σε ενήλικο άντρα, μάτια, χείλη, λάβα, πλάνο τράβα, εκπέμπω λευκή αύρα.
Φοράω μαύρα, φώναζε με κάρμα, πάντα φρέσκο πράμα, πάντα σκληρό κράμα, ευχή και κατάρα.
Καταστρέφω, κατά πάνω τους την κάνει στρέφω, τρέφω για τον κόσμο μου μια ελπίδα,σαν οβίδα,σαν ακτίδα φωτός μετά την καταιγίδα,στην οδό που κατοικεί ο πληθυσμός, η οδός παγίδα.
Τα μάτια μου καθρέφτης, κάποιοι είδαν την κοινωνία τους, αστεία τη βία, κρύα την πολυκατοικία τους. Η ανθρωπιά σκοτώνεται, η ανθρωπιά θυσία τους. Μετά την τσέπη στην καρδιά παγώνουν τα ταμεία τους.
Δάκρυα διαμάντια σε βαθιά σκοτάδια, το μελάνι μου χρυσό,καράτια,ακολούθησε τα χνάρια,τα όνειρα φτωχών,της μάνας δάκρυα, μου άφησαν σημάδια,έχε το νου, στα μάτια ξεχωρίζουν τα παλικάρια.
Οι πράξεις σου θα μείνουν, Όχι το τι θα πεις
Τα λόγια είναι φτώχεια, αν δεν είσαι συνεπής
Τα μάτια σου θολώνουν, δεν είσαι ειλικρινής
Τον πούλο, λόγο τιμής, δεν έχεις λόγο τιμής!
Οι πράξεις σου θα μείνουν, όχι το τι θα πεις
Τα λόγια είναι φτώχεια, αν δεν είσαι συνεπής
Προδόθηκες νωρίς, μ’ άλλον είσαι ασεβής
Τον πούλο, λόγο τιμής, δεν έχεις λόγο τιμής.
Ζούμε δύσκολα, χρόνια βρώμικα, πέτρινα ύποπτα, μαθημένοι ψημένοι, βρίσκουμε λύσεις σε προβλήματα. Ο ιστός της αράχνης, μη τον ψάχνεις, παντού μπλεξίματα η ζωή μας τζόγος, όντως σε παράνομα στοιχήματα.
Απόψε γράφω με σχήματα, καθαρό LSD, οι λέξεις μου άγρια κύματα, αν πλεύσεις, ταξίδι πειρατών. Τα μαύρα πανιά, τα νερά μας βαθιά, είδαμε πολλά,στα μάτια μας ουλές πληγωμένων καρδιών.
Το τσιμέντο, η ζούγκλα, με πνίγει επείγει να στο πω, σφίξε τη γροθιά, κράτα γερά, αν είσαι καλά θα είμαι και εγώ. Εκτιμώ το σ’αγαπώ, μα όχι από χείλια πονηρά, οι άνθρωποι ξέρουν να γεννάν και να σκοτώνουν όνειρα.
Παντοτινά σε έμενα πρώτα πρότεινα να ζήσω. Τον φόβο, το μίσος, τη θλίψη μου αφήνω πίσω. Το χαμόγελο όπλο μου να το οπλίσω να ρίξω στο γκρίζο, το ξεκαθαρίζω πίσω δεν γυρίζω!
No comments yet