LYRIC
Κάπου στα 10, αρχίζω να καταλαβαίνω
τι παίζει με το θέμα ζωή, ποιον κοροϊδεύω;
Τον εαυτό μου ή εσένα
το χαρτί, την ίδια μου την πένα φτύνω
δεν γνωρίζω τι θα γίνεις και το τι θα απογίνω
θέλω 2 λεπτά, εις το ένα να ανασταίνονται νεκρά παιδιά
από ναρκωτικά για να επιβάλλουνε το νόμο τους μέσα στη πόλη
που το πότισε μόνο να ζητάνε πίσω τη ζωή
και ας ξέρουνε πως δεν υπάρχει ελπίδα για επιστροφή
Στο άλλο λεπτό ζητάω πίσω τη ταινία
που υπηρέτησα σε θάλασσες σκοτεινές με τρικυμία
ρουφιάνοι να ψάχνονται όλοι για μεταθέσεις
φυλακές στις φυλακές, για αντιπαραθέσεις
με ανώτερα κεφάλια που χουν στον ώμο πλάκες
Εγώ τους έκρινα ως άτομα με ειδικές ανάγκες
Είναι τέτοια ηλικία μου, 22
για ότι περαιτέρω θα τα πούμε εν καιρό
No comments yet