LYRIC
Μια φορά, μια φορά, μια φορά μου ‘χες πει
Πως οι άνθρωποι είναι παράξενοι πολύ
Δεν μπορεί, δεν μπορεί, δεν μπορεί σου ‘χα πει
Η ζωή θέλει υπομονή
Μια στιγμή είχα δει πίσω απ’ το φόντο τη βροχή
Στην άνοιξη σκοτάδι και στο φως σιωπή
Και μετά η χαρά μου κατέληξε πικρή
Τελειώσανε οι άνθρωποι όμως έμεινες εσύ
Σου γράφω εμπιστευτικά από μακριά κι είναι καλύτερα
Έχω γίνει σκιά και επικίνδυνος από κοντά
Σκουριασμένος ως τα κόκκαλα έγινα όπως ήθελαν να γίνω
Από νέα γωνία κρίνω είμαι όλα όσα κατακρίνω
Είχα κλάψει μα το δάκρυ μου ήπιαν οι διψασμένοι
Και κομμάτι από τη σάρκα μου φάγαν οι πεινασμένοι
Είχα φωνάξει μα μου κόψαν τη φωνή οι καταραμένοι
Κι είχα μια φλόγα στην καρδιά που μένει ακόμα αναμένη
Ε ναι λοιπόν, είμαι κι εγώ θύμα των καιρών
Υπόλογος των δημοκρατικών θεσμών του λόγου των ισχυρών
Είμαι γνώστης ποικιλίας εργασιών κεφαλαίων και μετοχών
Μα ξεχνώ πώς να γράψω στιγμές, στιγμές μεταξύ των ανθρώπων
Σκληρός για να αντέχω στον πόνο, καλός στο να φέρω τον πόνο
Φτηνός για να αντέχω στο φθόνο κενός για να μένω στο χρόνο
Και όχι μόνο δεν είναι μόνο αυτό που μας αγγίζει
Το οικοδόμημα τρίζει και το χαμόγελο μας ξενίζει
Το μυαλό μου γυρίζει στις πιο διεστραμμένες σκηνές
Οι γυναίκες μου μοιάζουν φθηνές ο διάολος ξέρει από παγίδες
Δεν έχω καμία χαρά όπως δε θέλω να έχω ελπίδες
Δε μου φοράει κανείς παρωπίδες μα με τυφλώνουν οι ηλιαχτίδες
Ρεφρέν:
Κράτα με μαζί σου εδώ, να μη φοβάμαι
Γέμισέ μου ζωή στο μυαλό, να μη θυμάμαι
Γύρω μας το κλίμα εχθρικό, μα δε λυπάμαι
Κι όταν όλα χαθούν στο κενό, εμείς κρατάμε
Αν ήταν θέμα επιλογής θα τα ‘χα σβήσει όλα
Δεν θα ‘κλεινα τα αυτιά όταν μου φώναζαν ξεκόλλα
Τώρα είμαι στο τέρμα μ’ ένα βλέμμα που ‘ναι σκέτο ψέμα
Σκότωσα το πνεύμα γιατί αγάπησα το δέρμα
Κι η ιστορία δεν θα γράψει καν ότι απέτυχα
Ποτέ δεν υπήρξα, ποτέ δεν ήρθα ούτε έφυγα
Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ο αγώνας για τα εύσημα
Και είναι μια μικρή χαρά πως δεν πήγα για τα έτοιμα
Μα αν ήξερα λιγότερα θα είχα ενδιαφέρον
Θα ‘χα χαρά για κάτι θα ‘χα πόνο ή και συμφέρον
Αγάπη δεν αξίζω αφού είναι αδιάφορο το μέλλον
Κι εμπιστοσύνη ονομάζω το σφάλμα των στριμωγμένων
Μ’ αλαζονεία ενός θεού οι γνώσεις μου απέχουν
Μα οι θεοί δεν χρειάζονται γι αυτό δεν έχουν
Κι έτσι το απεχθάνομαι να βρίσκομαι σε δίλημμα
Δίνω τίποτα στο αντάλλαγμα ελπίδα και ξεκίνημα
Κι ας ξέρω πως η ελπίδα είναι του άντρα παρθενιά
Φύγε πριν προλάβω να σκεφτώ δεύτερη φορά
Το δέλεαρ απρόσμενο μ’ αρέσει η ευκαιρία
Θα δώσω μια ψυχή για να αποκτήσω ηρεμία
Κράτα με
No comments yet