LYRIC
Ποιος μ’ ακούει τελικά και ποιος με βλέπει δεν αισθάνομαι
Μουδιάζουνε τα άκρα μου, σε παραισθήσεις χάνομαι
και πιάνομαι κρατώντας σφηκτά μέσα στο χέρι μου
τη ζωή που πέρασε και ξέφτισε στο χρόνο
Δεν είναι πλέον φωτεινό το αστέρι μου – σκοτάδι μόνο
Πισώπλατο μαχαίρωμα θα χάριζα στο χρόνο μήπως παγώσει
Έστω για λίγο να προλάβω να γευτώ και εγώ μια δόση
Μα δε γίνεται τα σχέδια μου τα γάμησαν μάνα
Απ’ τη μεγάλη πόρτα πέρασα να διάλεξα ταξίδι
Μέσα στην νιρβάνα μάλλον με νιώθεις!
Αν δε με νιώθεις μάγκα κλείσε με εδώ στο δρόμο μου
που περπατάω δεν έχει χρώματα ακούς ακόμα;
Ε τότε λύσε με για να σε οδηγήσω μεσ’ της γης τα χαρακώματα
Έχει σκοτάδι έχει θλίψη και πόνο
έχει στερέψει ολοτελώς της ευτυχίας το πηγάδι
Ούτε σταγόνα και εγώ μόνος μου να προσπαθώ να σπάσω τον κανόνα
Κοίτα! Παλεύω με ψυχές μα θέλει να με φάει το στόμα
Είναι ανυπόμονο σέρνει βρωμιά απ’ τον υπόμονο
Στη μαύρη θάλασσα το τέρας καταφύγιο έχει μόνιμο
ένστικτο πόνου δεν έχω μα τη ψυχή ξεσκίζει
ψυχαλίζει δάκρυα το σύννεφο μου
Μυρίζει θάνατος μα παραμένω άναρχος ίσως περίσσια
Ευάλωτος μέσα στο κόσμο μου μα είναι δικό μου αυτό το ψέμα
Έχει το κέρμα δυο όψεις, συνεχίζεις ή θα κόψεις
Οι εγκεφαλικές μου αμβλώσεις είναι λίγο πριν το τέρμα
Μα βρίσκω δύναμη μεσ΄ την καρδιά που παραμένει πύρινη
και στην εικόνα ενός μωρού που μπουσουλάει χτίζω όνειρα
Για μια προσωπικότητα ελάχιστα λίγο πιο γήινη
Ταυτίζω εικόνες άσχημες μεσ΄ το μυαλό μου όμορφα!
Ακούς; Είμαι κάτω από αυτό το μαύρο σύννεφο
Που δεν μπορείς ούτε να δεις ούτε να νιώσεις
Μοναδική μου αποστολή να είμαι σε καταστολή
και τώρα φίλε είναι αργά για να με νιώσεις (x2)
No comments yet