LYRIC
Έχω κατάλοιπα απ΄το χθες που δεν τα ξέρει ούτε ένας άνθρωπος
ο αγώνας για γαλήνη μοιάζει αδιάκοπος
αυτός ο Αύγουστος μου ξύπνησε αναμνήσεις
και είπα στον εαυτό μου “ήρθε η ώρα να μιλήσεις”
Όταν φοβάσαι να πεις κάτι
γιατί νιώθεις πόσο πόνο θα βιώσεις απ΄το στόμα σου οταν βγει
έχε στο νου σου πως αυτό το κάτι φίλε έχει ανάγκη να αποδράσει
και είναι ανάγκη να ειπωθεί!
Έλα πες μου τι συμβαίνει, πες μου τι μας δένει
πες μου τι μας μένει αν δεν το ζήσουμε δεμένοι,
γίνε η εξαίρεση και έλα δοκιμασέ με
πριν να πεις “ακόμα ένας που δεν με καταλαβαίνει”,
ανασαίνει το σκοτάδι μεσ’το δώμα μου
άλλος άνθρωπος γεννήθηκα όταν βγήκα από το σώμα μου,
μου λέει θέλει να ακούσει τα κομμάτια μου
μα είναι πολύ νωρίς για να γνωρίσει τα σκοτάδια μου.
Eίμαι συναίσθημα αγνό και ματωμένο
έκλεισα τα μάτια μου να δω το που πηγαίνω
ανεβαίνω-κατεβαίνω η ζωή μου μία λούπα
δεν θα φύγω από τον κόσμο άμα δεν κάνω αυτό σου πα
είναι υπόσχεση, και δεν την δίνω συχνά,
έχω τα πόδια στο τσιμέντο το μυαλό στα βουνά,
ανεβαίνει η μουσική μου, μα το κάνω σεμνά
απ’ το 7 πάω στο 2 και απ’το 2 στο 9!
Αν τα κουπλέ μου είναι διαμάντια είναι κόκκινα
γιατί ανώδυνα δεν έλαμψα ποτέ,
όταν σκεφτώ αν είμαι ντάξει παύω να’μαι
μα όταν ρωτήσεις σου απαντάω “όλα κομπλέ”.
Κι αυτός ο κόσμος που φοβάται όταν ξυπνάω
αυτός ο κόσμος που δεν θέλει να αγαπώ,
υποταγή αν θέλει τότε ας με σκοτώσει
γιατί όσο ζω θα τα κάνω και τα δυο.
Έχω ένα φόβο για το μέλλον δεν μ’αφήνει να ησυχάσω
το μέλλον ειν’ το μόνο που έχω ανάγκη να ξεχάσω
έλα Βούδα αγκαλιασέ με, πες μου για την ανάσα
να ζήσω το παρόν πριν να με χώσουνε στη κάσα,
“είναι μάθημα τα πάντα” όπως είπε και ο Τζο
έχω φτάσει 25 και είμαι ακόμα εδώ
με τον θάνατο στο στόμα να χαζεύω το κένο
να αποφασίζω να μην πέσω και να πιάνω στυλό,
γάμα τα υπόλοιπα, θέλω τα αυτονόητα,
κάνε μια βόλτα μεσ’τη πόλη μου να δεις τα αδιανόητα
είναι σκάλωμα, όλη νύχτα μπάλωμα
υπόσχομαι πως όταν βγει ο ήλιος θα χω σηκωθεί απ΄το πάτωμα,
όλος ο κόσμος ψέματα γι΄αυτό και αναρωτιέμαι:
αν με πιστεύει όταν της λέω “πιστεψέ με”,
μου λέει στα κομμάτια μου αλλάζω την φωνή μου
όχι δεν την αλλάζω απλώς ακούγεται η ψυχή μου!
Πόσο το θέλεις; Πόσο το αγαπάς;
ανούσια η πρόθεση αν δε το κυνηγάς,
όσοι φοβήθηκαν το δέσιμο είναι αδύναμοι
ευχαριστώ τους φίλους μου γιατί μου δίνουν δύναμη.
Όσο γεμίζω το κενό αυτό μεγαλώνει
δεν ειν΄ ταξίδι άμα κάπου δεν τελειώνει!
αν θέλω κάτι είναι να φύγουμε από εδώ,
κάνε κάτι για να φύγω από εδώ.
Αν τα κουπλέ μου είναι διαμάντια είναι κόκκινα
γιατί ανώδυνα δεν έλαμψα ποτέ,
όταν σκεφτώ αν είμαι ντάξει παύω να’μαι
μα όταν ρωτήσεις σου απαντάω “όλα κομπλέ”.
Κι αυτός ο κόσμος που φοβάται όταν ξυπνάω
αυτός ο κόσμος που δεν θέλει να αγαπώ,
υποταγή αν θέλει τότε ας με σκοτώσει
γιατί όσο ζω θα τα κάνω και τα δυο.
No comments yet