LYRIC
Ζούμε τις μέρες του χεράτου καφέ με φθηνά εφέ
Γιοι πουτάνας κυβερνάνε μικρέ την χώρα του ποτέ
και έχω μυαλό αντιδραστικό από τις μέρες τον τσικό
γράφω στο αστικό γιατί δεν θα δούμε ποτέ μετρό
2310 βάζουμε μπροστά τον κωδικό
η ελπίδα γεννιέται στον δρόμο εγκλωβίζεται στο μπετό
μα ο κόσμος μίλησε είναι εκεί μαζί φωτιά στο μαγαζί
φωνάζουνε τους μπάτσους και την πυροσβεστική
λίγο πολύ, άγιοι και αμαρτωλοί σ’ αυτήν την γη
σάρκα και οστά, θεός και διάβολος στην χώρα που σε ωθεί να σαι παράνομος
όλα μεταβλητά μην στέκεσαι άπραγος
το μόνο δεδομένο σ’ αυτήν την ζωή είναι ο θάνατος
το αλάνι έχει δάκρυ στο μάτι μέσα έχει μελάνι
και πονάει το ρημάδι, η θλίψη του άφησε σημάδι
κράτα γερά αδελφέ να σαι σκληρό καρύδι
κοίτα να μην σπάσεις
και αν σε ραγίζουν οι καταστάσεις
σιδερένια είναι η καρδιά μας
το αίμα μας μελάνι
και όσο χτυπάς το σίδερο
τόσο γίνεται ατσάλι
η φωνή μας ήχος που από το περιθώριο ξεπροβάλει
είμαστε ο ένας για τον άλλον γάμησε τι λένε οι άλλοι
σε θυμάμαι ένα μουντό μεσημέρι εκεί με συνάντησες
μου έσφιξε το χέρι είπες ευχαριστώ και δάκρισες
δεν εκπροσωπώ μόνο την γειτονιά μου
γιατί κάθε γειτονιά έχει πλέον παιδιά δικά μου.
No comments yet