LYRIC

2 λεύκες είχαν διάλογο, φύσαγε σαν διάβολο
η μια στεκότανε ακούνητη, η άλλη πάλευε στον άνεμο
και λύγιζε με τα μποφόρ όσο η άλλη την έκραζε
“Σιγά τον άνεμο που’χει, πως κάνεις έτσι”, γέλαγε.

Και η μια έβλεπε τα κλαδιά της στο έδαφος να ακουμπάν
η άλλη λεύκα απτόητη, μαν, δεν κουνιότανε καν.
Και κάθε μέρα τα ίδια
η μια με την κορμοστασιά βασίλισσας
η άλλη σαν να τρώει κλωτσιά στα αρχίδια.
Και κάθε μέρα τα ίδια μέχρι το απόγευμα εκείνο
που στην θάλασσα δίπλα είδανε 50 μέτρα κύμα
και η πρώτη λεύκα, αμάν, θα ξεριζωνόταν στο τσακ
και η άλλη γελούσε πολύ ώσπου ακούστηκε ένα κρακ
κι άλλο ένα κρακ πιο δυνατό,
τα γέλια κόπηκαν απότομα
και η πονηρή λεύκα στα δυο…

Και τώρα θα σε αφήσω εδώ
Βγάλε συμπέρασμα μόνος σου, εγώ έχω άλλα να πω.

Γιατί η φάση μας διαλύθηκε ένα απόγευμα νωρίτερα
κι ακόμα κι αν δεν το ήθελα ίσως και να’ναι καλύτερα.
Στέγνωσε το μελάνι μια ώρα αρχύτερα
ψωμί σκέτο στα δύσκολα με άδεια τα αλατοπίπερα.

Χορεύω στα κύματα, συμβουλή για όποιον τρέχει
τα όμορφα δεν εκβιάζονται, εμφανίζονται όταν πρέπει.

Μιλάω για όποιον βλέπει
Μιλάω σε τρίτο πρόσωπο
κι ας κοιτάω τον καθρέφτη.
Είμαι μεμονωμένο παράδειγμα για τη γενίκευση
της απομόνωσης του εγώ
κάνω αγώνα μπας και βρω τον πρώτο μου πληθυντικό
μα κολλάω στο εσείς, γιατί το εμείς δεν είναι ό,τι πιο απλό
εδώ που σκατά κατοικώ.
Μεγαλωμένος σαν ξένος σε οικείους τόπους
γι’αυτό ενσαρκώνω σενάρια μόνο για μοναχικούς ρόλους
κι είναι κομμάτι μου το εσύ,
ποτέ μου δεν το αρνήθηκα
μα η φυσική σου παρουσία για μένα περιττή,
πριν λίγο ξύπνησα.

Ξέρω, δεν χαιρετάω πλέον αν βρεθούμε μάτι με μάτι
Δεν μας χωρίζει τίποτα, μα δεν μας ενώνει και κάτι.
Χρόνος δεν υπάρχει για βεβιασμένη αγάπη,
αν λείπει το πάθος και η ανάγκη, είναι κάθε μέρα Τετάρτη.
Τι σκατά συνέβη μεταξύ μας δεν θυμάμαι
Έχω έναν στόχο στο μυαλό μου
με αυτόν ξυπνάω και κοιμάμαι
και τώρα είναι αργά και τίποτα δεν αλλάζει
δεν ξέρω αν με τιμάει με αυτό
ξέρω πως δεν με νοιάζει
Και είμαι τόσο ήρεμος που οι μπάρες γεμίζουν στο αυτόματο
και τόσο αδιάφορος που πλέον δεν με λες καν απόμακρο
όταν κλείνει η μουσική, ένας ενισχυτής κάνει θόρυβο
μα πέρασε ο καιρός που έδινα βάση στον απόηχο.

Και να μην λες στους άλλους πως με ξέρεις
όταν πέρα απ’τη γαμημένη σκιά σου δεν βλέπεις.
Και είναι θλιβερό μετά από τόσο καιρό, μα μείνε σε αυτό,
η οπτική σου γωνία για μένα δεν είμαι εγώ.
Εμένα η δύναμή μου πηγάζει απ’τη μοναξιά μου
γι’αυτό προσπαθώ διπλά όταν είμαι με ανθρώπους κοντά μου.

Κι αν δεν κατάλαβες που το πάω,
είμαι καλός στο να αγαπάω
μα στο να ξεχνάω γαμάω.

Γίνομαι σατανάς όταν καταλαβαίνω πως
η προσέγγιση σου αλλάζει όταν αλλάζει το συμφέρον
Κι απέκτησα μια τάση να διαγράφω παρελθόντα
όταν κάτι δεν έχει μέλλον
Και όσους κακούς μηχανισμούς άμυνας αποκτώ στα χρόνια
τα ψυχολογικά μου κάτσαν καλά σαν κολώνια
κι αφού δεν έσπασα εκείνο τον πούστικο χειμώνα
εγώ θα είμαι η λεύκα που στέκεται κωλοδάχτυλο σε όλα.

Added by

Fanis Fanisd

SHARE

ADVERTISEMENT

VIDEO