LYRIC
Εμφύλιος πόλεμος ανοίγει, το τέρας με πνίγει
μπήγει τις θηλιές του στο λαιμό μου κι όπου φύγει΄φύγει
δίνει τις πρυχές μου στον ορίζοντα και τέλος καταλήγει
σε ό,τι έδωσε πιο ιερό με δόντια να το σφίγγει.
Μαύρος ουρανός γκρίζο το σύννεφο και μ’άφησες
βαρέθηκες ν’ανθίζεις σα λουλούδι και μαράθηκες
βάλθηκες να με καταστρέψεις από άμυνες
πόρισμα τελικό εν τέλη καταστράφηκες.
Σοφό γνώρισμα ότι παραγνωριστήκαμε
δύο ψυχές γίνανε ένα τέλος ψυχωθήκαμε
βρήκαμε ότι μας έλλειπε ως ψυχές
και ο λόγος ήταν ότι μοιραία συναντηθήκαμε.
Χαθήκαμε…χαράξαμε από ένα δρόμο
και η μελωδία της ευτυχίας τα έβαζε με το φόβο
πόνο ένιωθα κάθε μέρα μέσα στα στήθια μου
περίεργο συναίσθημα δεν ήξερα το λόγο.
Παιχνίδια του μυαλού σε γήπεδα κενών μυαλών
αρπάζοντας το κάθε χρήσιμα απ’το Μαντείο των Δελφών
προς το παρόν..κολυμπάω έξω από τα νερά μου
στην ουσία ποτέ δεν υπήρξα μες στη θάλασσά μου.
Κινούμενη η άμμος ροφάει τη κάθε ελπίδα
και είναι αθάνατο το πνεύμα μου σαν τη Λερναία Ύδρα
και το είδα…ότι έκρυβες πολλές ψυχές
αλλά ήταν μόνο αντανακλάσεις από τη μία.
ΡΕΦΡΕΝ
Υμνώ το πόλεμο για κάτι ελπιδοφόρο
ν’αρπάξω τ’απομεινάρια που θ’αποφέρει
φλερτάρω με το θάνατο που βρίσκεται εμπρός μου
ποιος ξέρει η στάχτη του πολέμου αύριο τι θα μου φέρει.
Υμνώ το πόλεμο για κάτι ελπιδοφόρο
το σκότος να ‘ρθει να φωτίσει τη ψυχή μου
για κάθε τίμημα κερδίζω κι ένα δώρο
ειρήνη του πολέμου μέσ’από τη λογική μου
VERSE 2
Πόλεμος εμφύλιος στο μυαλό μου
παιχνίδια παίζει η συνείδησή μου
υψώνω τείχη απέναντι στον εχθρό μου
μα στο τέλος απ’την πίσω πόρτα τον πάνε οι δικοί μου.
Με έχουν κουράσει δήθεν συμπεριφορές,
φορές που ακούω υπερβολές μα πλέον ξέρω τη κατάληξη
έχω στοιβάξει μες στη μνήμη μου στιγμές κι από κει παίρνω διδαχές πριν ξεστομίσω κάθ’ απάντηση.
Ψάχνω την άνοιξη σε κρύο χειμωνιάτικο
σ’άψυχο σώμα μέσα θέλουν να με δούν κατάδικο
έπλαθα χαρακτήρα όσο έμπρακτα υμνούσαν το άδικο
γι’αυτό και κάθε βράδυ φλερτάρω με το τρελάδικο.
Οι τύψεις μου φωνές που δε μ’αφήνουνε και βράδια προσπαθώ στο χαρτί να τις μεταφέρω
φέρω ευθύνη για ό,τι γίνει κι αν σε πνίγει το ενδιαφέρον μου
εμένα η αδιαφορία σου με κάνει να υποφέρω.
Μα επιμένω να κοιτάω τον ουρανό
μπας και δω κάποιου αστεριού το θάνατο για να ευχηθώ
δίχως να περιμένω αποτέλεσμα μέσ’απ’αυτό
μα η ελπίδα είναι ο μόνος λόγος που έχω πια για να ζω.
Ρίχω το βλέμμα μου στο πάτωμα,άβολα νιώθω,
αλκοόλ γουλιά,θολώνω ψάχνοντας το ξεκαθάρισμα
κάτι σα ρεύμα με διαπερνά γερνά η καλή πλευρά μου
κι ο κακό εαυτός μου παίρνει το προβάδισμα.
No comments yet