LYRIC
Μην ψάχνεις τώρα να σωθείς, μαζί θα το παλέψουμε,
εδώ θα αποδείξεις στον εαυτό σου αν νιώθεις ανεπαρκής
στα δύσκολα να εξελιχθείς
μεγάλωσαν οι ευθύνες μας, τα βάρη,
βλέπεις, τρέχουν οι ανάγκες της εποχής,
ξυπνάς στο μέτρημα, στο χρέωμα, στο άγγιγμα της λησμονιάς, στο κάτι της εκάστοτε μορφής.
Αλάνθαστη ψυχή και ας τρέχει το μυαλό να τη μαζέψει.
Στο πήγαινελα μόνιμα, σε γνώριμα μέρη μέρες εξόντωνα,
σ’ απρόβλεπτα κυρίως σενάρια, ρόλους ενσάρκωνα και τα όνειρα μου σκότωνα.
Έφτασε η αλλαγή, με βαρέθηκα έτσι.
Μπλεχτήκαμε στη διαδρομή
ποτέ δε καταλήξαμε αν οι μέρες ήταν πόλεμος ή ατέλειωτη βροχή,
μασήσαμε τη μόρφωση με ελπίδα η κοινωνία να εξελιχθεί
μα παραμένουμε εχθροί.
Κοιτάς τη μέρα σου, μουντή,
μόνο με ένα χαμόγελο συγκεκριμένο φτιάχνει.
Κοίταξε φίλε πρέπει η καρδιά σου καλά να ετοιμαστεί,
γιατί αυτό το χαμόγελο μια μέρα δε θα υπάρχει.
Κάποιες φορές θα ΄θελα να ‘μουνα πουλί,
αποδημητικό να ζω μ’αυτή τη νοοτροπία,
να κρύβομαι τις νύχτες βαθιά μέσα στη σιωπή,
να φεύγω και κανείς να μη μου δίνει σημασία.
Κάποιες φορές θα΄θελα να’μουνα εσύ,
να μπαίνω στο μυαλό σου, να βλέπω τον τρόπο σκέψης,
να κρύβομαι τα βράδια σε μια κάμαρα στενή,
να σκέφτομαι πως θα αισθανθείς όταν θα με γυρέψεις.
Τη δίψα να εξελιχθώ, ν’ αναγεννηθώ,
να μιλάν τα έργα μας γιατί τα λόγια δεν έχουν πειθώ.
Ότι συμβαίνει είναι γραφτό,
στο λάκκο των λεόντων έπεσα μα τη μοίρα καθοδηγώ εγώ.
Ποτέ δε πιστεύω αν δε δω,
είμαι γοητευμένος πάντοτε από τη δοκιμασία του να ζω.
Στην έρημο σαν αερικό γέρικο μοναχικό και αγέρωχο, φτερά ανοίγω να εξιλεωθώ
Γελάω στης τύχης τα καμώματα,
τα λάθη γίνονται για να αποκομίζουμε βιώματα,
Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει, μα κόκκαλα τσακίζει
γι’ αυτό πρέπει να γαλουχηθούν τα στόματα.
Βλέπω χλωμό το ηλιοβασίλεμα,
έπλαθα συναισθήματα από κέδρο καθώς την ψυχή μου σμίλευα,
τα δέντρα ζήλευα
άπλωνα τα κλαδιά μου προς τον ήλιο, έβλεπα άκουγα δε μίλαγα,
σα σκύλος παραφύλαγα.
Φιλιά φιδιού γεύτηκα, κάποτε ψυχολογικά κατρακύλαγα
κοντά στα κύματαμαθαίνοντας να πνίγομαι απόβαλα ανασφάλειες και διλήμματα.
Ότι θα ΄’ρθει καλοδεχούμενο, το επόμενο χαστούκι σε κάνει πιο δυνατό απ’ το προηγούμενο
Γενιά με μέλλον αγνοούμενο,
άνθρωπος, όν σε πολιτεία φυλακή κρατούμενο.
Κάποιες φορές θα ΄θελα να ‘μουνα πουλί,
αποδημητικό να ζω μ’αυτή τη νοοτροπία,
να κρύβομαι τις νύχτες βαθιά μέσα στη σιωπή,
να φεύγω και κανείς να μη μου δίνει σημασία.
Κάποιες φορές θα΄θελα να’μουνα εσύ,
να μπαίνω στο μυαλό σου, να βλέπω τον τρόπο σκέψης,
να κρύβομαι τα βράδια σε μια κάμαρα στενή,
να σκέφτομαι πως θα αισθανθείς όταν θα με γυρέψεις. (x2)
No comments yet