LYRIC
Verse One:
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά και φτύνει τόνους μάγμα
στέλνει φωτιά στα πεδινά κι όλοι κοιτούν το θαύμα
ο άξονας της γης συνθλίβεται χωρίζεται στα δυο
το φεγγάρι δακρύζει από διοξείδια του Θείου
σαν θάρρος ελλυχνίου στην Στύγα ρίπτω χιόνια
κρύβω τον ήλιο με πέπλο φράζω πνευμόνια
λάβα προβάλει κυλάει σαν πύρινο κανάλι
σημάδι πως ο δαίμων ξύπνησε πάλι
κρύβει τον ήλιο με ένα σύννεφο από τέφρα και αιθάλη
αναμειγνύει σιδερό με κάρβουνο, φτιάχνει ατσάλι
ο κόσμος σαν μαγκάλι με την οργή μου γράφω
περνάω το μήνυμα του τέλους μέσα από το σεισμογράφο
καταστρέφω και αναπλάθω γκρεμίζω τον παράδεισο
ο,τι ξεχάσαν ζει μαζί μου στην από λάβα άβυσσο
πεπερασμένο άπειρο απ την φωτιά του Νέρωνα
ζει ακόμα και αναπνέει ο γιος του Ατσάλινου Δαίμονα
Refrain:
Χωμένος μέσα στην αρένα από τους πρώτους
έρχομαι κατά πάνω σου
από τα βάθη του ερεβώδους σκότους
προκαλώντας λάμψεις και κρότους
αναζητώντας τόπους παρθένους
να ρίξω μέσα τους το σπέρμα του Μένους
Verse Two :
Καθώς η λάβα πετιέται σε μεγαλύτερα υψόμετρα
παγώνει σχηματίζει κρυσταλλωμένα πετρώματα
Σα βροχή από μέταλλο πέφτει σε ανθρώπινα σώματα
και οι πόλεις των θνητών γεμίζουν πτώματα
αναθυμιάσεις σ’ αναχώματα ραδιενεργές Ευμενίδες
από την καρδιά του πλανήτη αναδύω πυραμίδες
απ τον εσώκοσμο του κτήνους κουλουριασμένος εμβρυικά
έχω τον ήλιο μπροστά μου και την σκιά μου μπροστά
η λάβα αναλαμβάνει την τελευταία πράξη του δράματος
δίνει στον θρίαμβο της αγγελική μορφή αγάλματος
αφήνει ένα ακατάργητο μνημείο σε πείσμα του χρόνου
πίνακας της Πομπηίας μουσείο πόνου
όσοι κοίταξαν την λάβα μείναν τυφλοί για το θράσος τους
σύρθηκαν ωρυόμενοι στον πέτρινο τάφο τους
κάποιοι πέτρωσαν τρέχοντας άλλοι κλαίγοντας
μείναν αγάλματα να θυμίζουν πως ζει ακόμα ο Ατσάλινος Δαίμονας
No comments yet