LYRIC
Όσο ραπαρω μην φοβάσαι που χάνομαι και σε χάνω
εγώ είμαι μόνος μες στην χώρα του ποτέ και το γουστάρω
κι ας μην καταλαβαίνεις πόσο με πονάς
εγώ είμαι εδώ για να σε κάνω να χαμογελάς
είναι βράδυ και ξέρεις πως λειτουργώ στο σκοτάδι
χανόμαστε για λίγο όμως εδώ σε βρίσκω πάλι
ο λόγος η άκρη του χαμένου ονείρου μου
μου λέει να μην κρυφτώ από την δολοφονία του εαυτού μου
και ο νεκρός μου εαυτός είσαι το όνειρο μου μάλλον
οξύμωρο γιατί το ένα σκοτώνεται με το άλλο
εξαφανίσου από μπροστά μου σε παρακαλώ όμως μείνε
πως γίνεται να σε νιώθω ένα κενό δεν είσαι
κάποιες φόρες θέλω κάτι να σου ζητήσω
χρόνια προσπαθώ κι όμως δεν μπορώ να μιλήσω
λες να φταίει που μαι ταπί και πρέπει κάτι να σου δώσω
και τώρα πιο από όλα τα εγώ μου να σκοτώσω
θα σε παρακαλούσα να σουν πάντα μακριά μου
κι αν σου λείπω ψιθύρισε το όνομα μου
προσπάθησε μόνο μην φτάσει η φωνή στα αυτιά μου
είμαι πολύ μικρός για να με προδώσει η καρδιά μου
καιρό δεν μιλάω ήρεμα αναμφίβολα συμπεριφέρομαι ηλίθια
ήσουν πάντα το κομμάτι μου σε αυτή την πόλη
συγγνώμη που τώρα δεν μπορώ να αλλάξω γνώμη
δεν θα μείνω άμα μείνω νεκρός θα μαι σε λίγο
μα μην παρεξηγείς που δεν μπορώ να φύγω
είναι η φύση μου να μην μπορώ να αποφύγω το φως
μα η ίδια μου θύμιζε πως σ΄ αυτό είμαι αλλεργικός
κι άμα πας πότε στο μέρος που σου χα πει να ξεχάσεις
από περιέργεια μόνο και μόνο να με ψάξεις
ξέρεις που θα μαι δεν αμφέβαλα για αυτό
σε ένα χρόνο 26 Ιούνη να σε ξαναδώ
ήμουν μικρός και στο χείριστο τρυπάκι όλος μπήκα
και παντρεύτηκα το ψέμα δίχως να ζητήσω προίκα
Προσπαθούσα απεγνωσμένα τρόπους να βρω να μιλήσω
μα οι καλύτεροί μου φίλοι εν αγνοία με σπρώχναν πίσω
Δεν πειράζει γιατί το ρόλο του κομπάρσου έκαψα κι ας έκλαψα
με τα ίδια δάκρυα πέταξα
και ο τόπος χρωματιστός φτιαγμένος από μένα
είναι απίθανο το τι δημιουργούν αυτά τα χέρια
και μια τελική συγγνώμη και το κομμάτι τελειώνει
στην αλήθεια που τόσο καιρό εσκεμμένα άφηνα μόνη
μέσα στο δωμάτιο μου σκότωνα τον εαυτό μου
θολωμένος να ψάχνω μια λύση για το καλό μου
έζησα μήνες στην 6 τετραγωνικών τρύπα
μέχρι να καταλάβω αυτά που σε 2 χρόνια είδα
αλήθεια τον εαυτό μου έχασα μα τον βρήκα
και έτσι τώρα είμαι σε θέση εγώ να γράφω παραμύθια
πόσο μπερδεμένος ένιωσα και απ’ τα νεύρα με τύφλωσα
ποτέ μου δε με φίμωσα
γιατί εγώ δε φοβόμουν μήπως δε σε ξαναδώ
εμένα μου ‘φτανε πάντα να ‘χω κάτι να διηγηθώ
και δεν παινεύτηκα δεν έχω το παρελθόν για όπλο
και η ζωή μου ένα βιβλίο που το τέλος δεν παίζει ρόλο
οπότε το παρόν και ο λόγος μου μου φτάνουν
για όνομα..ποιος είπε ότι οι τυφλοί δεν βλέπουν όνειρα;
No comments yet